18. Yüzyıl Türkiyesinde Örf ve Adetler

Kutsal Kitap Olarak Kur’Ân-I Kerîm’İ Tanıyanların Zihnine Ve Hâfızasına Nakşedilmiş Olan Bu Prensipler, Onları, Yeryüzündeki İnsanların En İnsaniyetlisi, En Hayırseveri Hâline Getirmiştir.Bütün Bu Faziletlere Rağmen Ecnebîlerin “Barbar” Demesi, “Yırtıcı” Bulması; Savaşmalarına Göre Hüküm Verilmesinden İleri Gelir. Gerçekten Müslümanlar Canlarını Esirgemeden Savaşırlar; Düşmanları, Aynı Zamanda Dinlerinin De Düşmanıdır. Bu Şecaat, Türkler’E Sadece Dinlerinden Değil; Aynı Zamanda Millî Karakterlerinden Gelir. Ama Bir Milletin Gerçek Karakteri Savaş Alanının Silâh Gürültüleri Arasında Tayin Edilemez. Türkler’İ Gerçekten Tanımak İsteyenler; Onların Faziletlerini Değerlendirmeli, Törelerinde, Karakterlerinde Ve Fiillerindeki Tesirlerini Muhakeme Etmeli; Onları Barış Zamanındaki Örf Ve Âdetleri İçinde İncelemelidir.Filhakika Türkler; Savaşta Ne Kadar Sert Ne Kadar Mağrur Ve Yırtıcıysalar, Barışta Da O Kadar Sakindirler. En Büyük Kahramanlıkları Gösteren, Gözlerini Kırpmadan Ateşe Atılan Bu İnsanlar, Günlük Hayatlarına Döndükleri Zaman Gerçek Karakterlerini Alırlar. O Zaman Onların Beşerî Duygularla Dolu, Hayırsever Kimseler Olduğu Anlaşılır. Bu Duygu Bütün Türkler’E Şâmildir; Hepsinin De Ruhuna Öylesine Derin Bir Şekilde İşlemiştir Ki Savaşta Birer Cesaret Âbidesi Olan Bu Kimseler; Barışta Fakir Babası, Düşkünün Dostu Olur; İçlerinde En Kötüsü, En Hasîsi Bile Yine De Bir Vazife Olarak İyilik Etmekten Çekinmez.