Acı Küpe

“Kalbimin İçinde, Ne Büyümek Ne De Küçük Kalmak İsteyen Yalniz Bir Çocuk Yasiyor! O, Simdiye Kadar Düsünmüs Oldugum Bütün Çocuklarin Genisli-Ginde. Bazen Sessizce Çalisiyor, Bazen De Hareketten Usanmis Bir Halde Hep Konusuyor. Bu Kitapta Biz Birbirimizi Anlattik. Ben Onu, O Da Beni.” Arman Arian Kadinlar Çiglik, Erkekler İse Nara Atarak Yolun Kenarina Kosustular Ve Gersasb O Heybeti, Kilici Ve Zirhiyla Onlarin Arasindan Hizla Geçerek Demavend’İn Zirvesine Dogru Gitti. Son Yagislar Sayesinde Havanin Tozlari Temizlenmisti. Zirve Çok Net Bir Sekilde Görülebiliyordu. Yirtik Dosyalari Kenara Attim. Bu, Artik Ne Hikâye, Ne Mitoloji, Ne Uyku, Ne De Uzak Bir Seydi! Sonra Masayi Odanin Ortasina Dogru Çekip Pencereleri Açtim. Artik Eski Oldugunu Düsünmedigim Kanepeyi, Demavend’E Bakan En Büyük Pencerenin Önüne Kadar Çektim Ve Dürbünümle Oraya Yaslanip Bekledim. Zamanin Geriye Kalmis Son Dakikalarindan Faydalanmak Ve Düsünmek İçin İyi Bir Firsatti. Ögle Yemegi Yemeden Orada Öylece Oturdum Ve Dürbünle Demavend’E Baktim. Tam Günbatimi Zamaniydi Ki Binlerce Yil Aradan Sonra Büyük Dagdan Ates Saçan İlk Pariltilar Fiskirdi Ve Duvardaki Saat Durdu! Kol Saati De Ayni Sekilde Durdu. Artik Hiçbir Akrep Ve Yelkovanin İleriye Dogru Hareket Etmeyecegini Anladim, Çünkü Zaman Bitmisti…