Akıl ve Ahlak Aristoteles ve Farabide Ahlakın Kaynağı

Hayatimiz Boyunca, “Bu Yaptigin Hiç Adil Degil”, “Ali Kötü Bir İnsandir” Gibi Sayisiz Ahlâki Yargilarda Bulunuruz. Peki “İyi” Ve “Kötü”Yü Belirleyen Temel Sey Nedir? Bir Seyi “İyi” Yahut “Kötü” Yapan Hangi Ölçüttür Ve Bu Ölçütü Koyan Kimdir? Akil Mi, Tanri Mi, Tabiat Mi, Duygular Mi? Bu Sorular, İnsanligin Varolusundan Beri Vardi Ve Varolmaya Hep Devam Edecek. Peki, Filozoflar Bu Sorular Hakkinda Ne Demislerdir? Elinizdeki Kitap, İlkçag Ve Ortaçagin Zirve Düsünürleri Aristoteles Ve Fârâbî’Nin, Ahlâkin Kaynagi Problemine Verdikleri Cevabi Konu Edinmekte Ve Tartismaktadir.İlkçag Yunan Filozoflarindan Aristoteles (Ö. 322 Mö), Ahlâkin Kaynagi Problemine Akil Ekseninde Bir Cevap Ortaya Koymustur. Aristoteles’İn Ahlâk Eserlerinden Haberdar Olan Ve Onun Düsüncesini Benimsemekle Beraber Onu Gelistiren Fârâbî (Ö. 950) İse, Akil Ve İlahi Vahyi Mezceden Bir Çözüm Gelistirmistir. Her İki Filozofun Da Ahlâkin Kaynagi Problemine Dair Cevaplarini Mukayeseli Olarak Ele Almayi Amaçlayan Bu Çalismada, Teorik Akil, Pratik Akil, Siyasi Ve Dini Otorite Üçgeninden Olusan Bir Çerçeve Çizilmistir. Buna Göre, Genel Ahlâki İlke Ve Önermelerin Kaynagi Olarak Teorik Akil İle Teorik Akil Kaynakli İlkeleri Tekil Önermelere Dönüstüren Kaynak Olarak Pratik Akil Ele Alinmistir. Teorik Ve Pratik Yetkinligi Elde Edemeyen Bireyler İçin İse Ahlâkin Kaynagi Olarak Siyasi Ve Dini Otoritenin İslevine Dikkat Çekilmistir.