Aklın ve Tekniğin Diyalektiği

Bilim Felsefesi Tartışmalarında Tarihsel Olarak İki Ekol Karşımıza Çıkmaktadır: 19. Yüzyılda Ortaya Çıkan Pozitivist Düşünce Ve 20. Yüzyılda Ortaya Çıkan Post-Pozitivist Düşüncedir. Pozitivist Düşünce Bilimin Işığında Dünyayı Yeniden İnşa Etme Uğraşısı İçerisindedir. Evrensellik Anlayışının Özellikle Önemli Bir Motif Olduğu Bu Düşüncenin Merkezinde Doğa Bilimlerindeki Hesaplanabilirlik Anlayışını Sosyal Bilimlerde De Uygulama Düşüncesi Vardır. Pozitivist Düşüncenin Eleştirilmeye Başlamasıyla Yeni Bir Düşünce Ortaya Çıkmıştır. Buradaki Filozoflar Pozitivist Düşüncenin Tarihten Ve Toplumdan Bağımsız Olan İlerleme Düşüncesine Karşı Çıkarak Bilimin Gelişiminde Farklı Motivasyon Kaynaklarını Ön Plana Çıkarmışlardır. Fransız Bilim Tarihi Okulunun Bir Üyesi Olan Gaston Bachelard’In Felsefesinin Temelinde De Aynı Motivasyonu Görmekteyiz. Bachelard, Post-Pozivitivist Felsefenin Önde Gelen İsimlerinin Öncesinde Bilimsel Düşünceye Yeni Yorumlar Getirmiştir. Felsefe Tarihinde Aklın Kendisine Kadar Ele Alınışını Da İnceleyerek, Onları “Uygulamalı Akılcılık” Anlayışı Altında Yeni Bir Diyalektik Senteze Tabi Tutmuştur. “Uygulamalı Akılcılık” Aklın Salt Deneyim Veya Salt Akla Dayandırıldığı Modern Düşüncenin Aksine; Yeni Bilimsel Çağın Bize Açmış Olduğu Ufukta Teori İle Pratiğin Dayanışma İçerisinde Çalışması Gerektiğini Söylemektedir. Çalışmanın Amacı, “Uygulamalı Akılcılık” Anlayışının Oluşumundaki Felsefi Altyapıyı İncelemek Ve Epistemoloji Alanında Bachelard’In Çalışmalarının Özgün Yönlerini Ortaya Koyabilmektir.