Antik Yunanistanda Rasyonel ve İrrasyonel

Birkaç Yıl Önce British Museum’Da Parthenon Heykellerine Bakarken Genç Bir Adam Yanıma Yaklaştı Ve Canı Sıkkın Bir Tavırla, “İtiraf Etmesi Feci Bir Şey, Biliyorum Ama Bu Grek Zımbırtıları Beni Pek Etkilemiyor” Dedi. Ona Bunun Hayli İlginç Olduğunu Söyledim: Bu Tepkisizliğinin Nedenlerini Tanımlayabilir Miydi Acaba? Bir-İki Dakika Düşündü. Ardından, “Şey, Bilmem İfade Edebilecek Miyim, Ama Hepsi De Korkunç Derecede Rasyonel” Dedi. Ben De İfade Edebildiğini Söyledim. Bu Sohbet Kafamda Yer Etti Ve Beni Düşünmeye Sevk Etti. Grekler, Hem Onları Savunanlar Hem De Eleştirmenleri Tarafından Müşterek Olarak Varsayıldığı Gibi, İnsanın Tecrübesinde Ve Davranışında Rasyonel Olmayan Etkenlerin Önemine O Kadar Kör Müydü? Bu Kitabı Ortaya Çıkaran Soru İşte Budur. Bu Soruyu Tamamıyla Cevaplandırmak, Kuşkusuz Antik Yunanistan’In Bütün Kültürel Başarısına Dair Bir İncelemeyi İçerir. Ancak Amacım Çok Daha Mütevazı Bir Şey Yapmaya Çalışmaktır: Kitap Boyunca, Yalnızca Grek Dinî Tecrübesinin Belirli Veçhelerini Yeni Bir Gözle İnceleyerek Sorunu Bazı Açılardan Aydınlatmaya Gayret Edeceğim. Umuyorum Ki Sadece Grekleri Çalışan Bilimadamları İçin Değil, Ayrıca Antropologlar Ve Sosyal Psikologlar İçin De Bazı İlginç Sonuçlar Ortaya Çıkar; Dahası, Beşerî Davranışın Kaynaklarını Anlamakla İlgilenen Herkes İçin De. Dolayısıyla Bu Kitapta Elimden Geldiğinde Uzman Olmayanların Da Anlayabileceği Kanıtlar Sunmaya Çalıştım.