Atların Çocuğu

“Tay Ve Sıpa, Halil’E İyice Yaklaşmış; Tay, Halil’İn Yüzünü Bile Diliyle Yalamıştı. Halil Korkmuştu Ama Ürkmesinler Diye Korkusunu Bastırmaya Çalıştı. Geriye Döndü, Yürüdü. Tay Ve Sıpa Da Arkasından Koşturdu. Çayırlıkta Halil Onlarla Kovalamaca Oynadı. Günlerdir İlk Kez Bu Kadar Mutlu Oluyordu. Nereye Koşsa Tay Ve Sıpa Da Arkasından Koşuyordu. Çayırlıkta Dolanıp Durdular, Yerlerde Yuvarlandılar. Yakalamaca Oynadılar. Halil İlk Kez Böyle Güzel Bir Gün Geçiriyordu Adada. Hiç Bitmesin İstiyordu. Aklına Atlar Gelince Havayı Fark Etti. Güneş Batmak Üzere İdi. “Atlar Birazdan Gelirler. Gitmem Gerek!” Deyip Alandan Hızla Uzaklaştı. Sıpa Ve Tay Da Peşinden Geliyordu.“Artık Ayrılmamız Gerek. Peşimi Bırakın!” Deyip Onları Alana Geri Sürdü. Ama Yine Peşini Bırakmadılar. Tay Ve Sıpa Beş On Metre Gerisinden Yine Geliyordu. Ağaçlık Alana Girmişti Ki Atlar Alanda Göründü. Sıpa İle Tay Atları Görünce Geri Dönüp Ağacın Yanına Koştular. Halil De Ağaçların Arasından Koşarak Pınara Kadar Geldi. Güneş Batmak Üzere İdi. Taş Salon Onu Bekliyordu. Ama Mutluydu. İki Can Arkadaşı Vardı Artık.”