Bergsonculuk

1966 Yilinda Yayimlanan Bergsonculuk Kitabi, Gilles Deleuze’Ün Erken Dönem Çalismalarindan Biridir. Bu Kitapta, Deleuze Hem Bergson’Un Yapitlari Üzerinden “Süre”, “Hafiza”, “Yasamsal Atilim” Ve “Çokluk” Gibi Belli Kavramlarin Süreklilikleri Ve Dönüsümlerinin İzini Sürer, Hem De Kendi Özgün Felsefi Sistemini Kurar. Deleuze’Ün Bergson Okumasinin Temel Motifi, Aslinda Bati Metafizigine Getirdigi Köklü Bir Elestiridir: Gerçegin Karsisinda Soyut Kavramlari Önceleyen Ve Yasami Bu Soyut Kavramlara İndirgeyen Felsefe Geleneginin Elestirisi. Ama Felsefe Tarihinde Bu Kapanmaya Girmeyen Canli İsimler De Vardir. Bergson Da, Spinoza Gibi, Nietzsche Gibi Yasam Filozofudur. Bu Özgün Okumada, Deleuze Felsefenin Bilimle İliskisini, Ontolojiyle Etigin Örtüsmesini Önemser. Deleuze’Ün Bergsonculugu, Varligi Statik Kavramlarla Degil Dinamik Kavramlarla Ele Almaya Dayanir Ve Her Seyden Önce Dünyayi Unutmaya Dayali Umutsuz Felsefelere Karsi, Yasamla Kavrami Birlestirmeye Yönelen Sevinçli Felsefeler Yaratmaya Çagridir. İktidarini İnsanlarin Hinçlari Üzerine İnsa Eden İkiyüzlü Politikaci, Dünyayi Olumlamaktan Aciz Din Adami, Ölü Kavramlarla İs Gören Sikici Akademisyen... Ve Onlarin Pesinden Siradanliklara Kosan İnsanlar, Askinligin Uçurumunun İçine Yerlesir. Dünyayi Ve Karsisindakini Hiçe Sayan, Olumsuzlamaya Dayali Tüm Figürlerden Uzakta, Deleuze’Ün Bergson Okumasi, Dünyaya Evet Demektir.