Bir Mekteptir Oruç

Ramazan’In Son On Gününde Minarelere, “Elveda Ey Şehr-İ Ramazan!” Mahyası Asıldığında Ya Da Yanık Sesli Hafızların, “Elveda Ey Şehr-İ Gufran” İlahileri Duyulduğunda Her Yaştan İnsanı Bir Ağlama Hali Tutar; İhtiyar Ağlar, Kadın Ağlar, Çocuk Ağlar, Köy Ağlar, Şehir Ağlardı. Hafızların Mukabelelerinin, Vaizlerin Söz Ve Üsluplarının Konuşulduğu İftar Sofralarında, Buruk Bir Sesle, “Bugün De Gitti…” Derdi Aile Büyüğü. Son İftarda Gözler Dolar; Herkes, “Seneye Ya Nasip…” Der; Fakat Kimse “Bu Yıl Da Ramazan Bitti.” Diyemezdi. Zordu, “Ulu Hocamız Ramazan-I Şerîf Gitti…” Diyebilmek. Son Teravihte Camiler, İçinden Cenaze Çıkan Evler Gibi Hüzne Bürünürdü. Ramazan’A “Elveda” Demek Kutlu Bir İnsanı Ahiret’E Uğurlamak Kadar Acı Gelirdi Yüreklere... Tahammülü De, Telaffuzu Da Zordu... Vaiz, Ramazan’La Camiye Gelen Berekete; Çocuk, Sokakta Her Gördüğünde Şeker Veren İhtiyar Amcanın Merhametine; Sütçü, Selamsız Geçmeyen Mahalle Halkının Nezaketine; Kadın, Çorbadaki Tuzu Mevzu Etmeyen Beyinin Zerâfetine Ağlardı. "Elveda" İle Başlayan Cümleler Mahyacının Elinde, Okuyanların İse Boğazında Düğümlenirdi.