Bir Şeftali Bin Şeftali

Annem Bana Döner, “Güzel Kızım, Güneşten Sakınma! Toprak Bizi Besler, Güneş Bu Besini Yakar. Güzelliğinin Kaynağıdır Güneş. Bak Güneşten Sakınanlara, Hep Sapsarı Sıska Kalır. Güzel Kızım Bu Güneş Bir Gün Gelir De Bu Yeryüzüne Küserse Yaşam Kalmaz, Her Şey Yok Olup Gider. Ne Bitki Kalır Dünyada Ne De Hayvan,” Derdi.Ali İle Polat İki Yoksul Köylü Çocuktur. İkilinin En Büyük Zevki, Meyvelerini Köylülerle Paylaşmayan Ağanın Bahçesine Dalıp Şeftali Aşırmaktır. Ağaçlar Her Yıl Öyle İri Öyle Sulu Şeftaliler Verir Ki İnsan Yemeye Bile Kıyamaz…İşte Bu İri Ve Sulu Şeftalilerden Biri, Bir Gün Sepetten Düşer. Onu Bulan Ali İle Polat, Şeftaliyi Yeni Bir Yolculuğa Çıkarır. Bu Yolculukta Şeftali Bize Etlerinden Sıyrılıp Nasıl Çekirdek Olduğunu, Kışın Toprakta Dinlenip Baharda Filizlendiğini Ve Büyüyüp Ağaç Olduğunda Ali İle Polat’I Ne Çok Özlediğini Anlatır.