Bir Tanpınar Fetişizmi

Ben, Tanpınar'Da Türkiyeli Bir Rönesans, Reform Ve Aydınlanma'Nın İmkânlarını Buluyorum. Ve Bunun Türkiye Modernliğinin Entelektüel Temellerini Oluşturabileceğini İddia Ediyorum. Rönesans, Reform Ve Aydınlanma'Nın Birer Çığır Olmaktan Çok Birer Ethos(Tavır) Olduğunu Düşünüyorum. Kant'Tan Yola Çıkarak. Bunlardan Birer “İmkân” Olarak Söz Etmemin Nedeni De Budur Zaten. Eğer “İmkân”Dan, Mümkün Olandan Söz Ediyorsak Zaten “Çoğul” Bir Zeminde Olduğumuzu Kabul Etmemiz Gerekir. Bu Anlamda Tanpınar'In Rönesans, Reform Ve Aydınlanma'Nın Tek “İmkân”I Olmayabileceğini Peşinen Kabul Ediyorum. Ama Benim İçin Öyle Oldu! Bunu Bir “Fetişizm” İçerdiğini De Kabul Ediyorum. Tanpınar Fetişizmim, Benim İçin Bu Memleketi Kendi Çapımda Anlamamı Mümkün Kılmıştır. Abarttığımın Farkındayım. Ama Hangi Hakikat Abartılı Değildir Ki? Sonuç Olarak Tanpınar İle İlgili Bir Kitap Yazma Niyetimin Türkiye İle İlgili Bir Kitap Yazmakla Sonuçlandığının Farkındayım. Bir Anlamda Tanpınar'A Haksızlık Ettiğimi De Düşünmüyor Değilim. Ama Yine De Beni En İyi Tanpınar'In Anlayacağını Sanıyorum. Çünkü Bu Memleketin Nasıl “Dominant” Bir Memleket Olduğunu En İyi Tanpınar Bilir. “Türkiye Evlatlarına Kendisinden Başka Bir Şeyle Meşgul Olmak İmkanını Vermiyor”, Diyen Tanpınar Değil Miydi? Tanpınar'In Derdi Memleket Değil Miydi? Dostları Tarafından Bile “Kırtipil Hamdi” Diye Anılan Tanpınar Sanırım Bu Kitabın Son Cümlesini Duysaydı Çok Sevinirdi. Tanpınar Türkiye'Dir.