Caddei Kebirde Sinema

Bir Tören İdi Sinema, Herkesin Katilmak İstedigi, Paylastigi Bir Tören. Giderek Yapay Bir İnanca Dönüstügü De Oluyordu, Her Türden İnsani Los Bir Salonda, Kocaman İnsan Sekillerinin Devlestirdigi Beyaz Bir Perdenin Ve O Perdeden Yansiyan Ve Yayilan Duygularin, Asklarin, Nefret Ve Heyecanlarin, Saskinlik Ve Mutluluklarin Girdaplarina Çeken. Bir Düs Perdesi, Bir Hayal Perdesi Karsisinda Benzer Ama Baska Ve Baskalasmis Gerçeklerle Burun Buruna Gelmekti; Bir Arada Onlari Paylasmakti, Sanki Tek Bir Agizdan Çikan Bir Kahkaha, Tek Bir Gölden Akan Yaslar Gibi. Ve Bu Törenin, Bu Büyünün Nabzi Ve Kalbi Beyoglu İdi; Ama Degisik, Hep Degisime Ugrayan Bir Beyoglu'Nun Grande Rue De Pera'Si, Nam-İ Diger Cadde-İ Kebir'İ, Nam-İ Diger İstiklal Caddesi.' Sinema Tarihçisi Giovanni Scognamillo, Sinemanin Dogusundan İtibaren Önce Osmanli Devleti, Ardindan Türkiye Cumhuriyeti'Ndeki Mecrasini Takip Ediyor: Filmciler, Disalimcilar, Yerli Film Yapimcilari, Sinemayi Büyük Bir Askla İzleyen Seyirciler; Geçmisi Bugüne Getiren Her Adimin İzini Sürüp, Karanlikta Olan Sinema Tarihe Bir İsik Yakiyor.