Can Nura

Nefesini Verirken Ağır Ahşap Kapıyı İçeri Doğru Çekti. Dedesi Sabahın Dışarıdaki Işıklarından Daha Parlak Ve Doğmakta Olan Güneş’Ten Daha Sıcaktı. Saçları Olmayan Başının Gerilmiş Ve Parlak Kahverengindeki Derisi Altındaki Cemâlinin Neredeyse Her Hücresi Gülümsüyor Gibiydi. Gülen Gözlerinin İçinden Fatma’Nın İçine Ilık Bir Mutluluk, Göç Eden Kuşlar Gibi Yağdı. Gözleri Gülerken Kısılıyor Ve Beyaz Renkleri Kaybolup Geriye Kalan İri Renkli Kısım İnsana Kendisinin Koşulsuz Ve Şartsız, Tüm Özellikleri İle Kabul Gördüğünü, Her Ne Hata Yaparsa Yapsın Karşısındaki Kişinin Kendisini Yargılamayacağını Ve Tek Kaygısının Kişiyi Eğitip Daha Güzel Bir İnsan Yapmak Olduğunu Hissettiriyordu. Tebessümü Öylesine Kucaklyıcı İdi Ki... Fatma Kendisini Bu Tebessüm Karşısında Tamamen Yitirir, Dede’Ciğinin Alt Ve Üst Dudağı Olarak Öylece, Onun Tebessümü Olarak Yaşamaya Devam Etmek İsterdi... Yeryüzünde Olup Da Aslı Yıldız Olmak Gökte Yıldız Olmaktan Daha Kıymetlidir Bir Tanem...