Cellat Ağlıyor

Ne Çok Severiz Hayvanları Öyle Ki Onları Sirkte Bile Görmeye Dayanamayız Acıdan. Bir Altın Kartal Var Sokakta Üç Kuruşa Gagasıyla Niyet Çekmeye Şartlanmış, Kara Katır Var Maden Ocağında Zorla Çalıştırılan Gün Yüzü Görmeden, Mavi Gözlü Kedi Boncuk’Un Soluksuz Ölümü, Yazarın Kedisi Kuyruk’Un Ölümü Bir De… Onların Evcilleştirilmiş Yaşamlarına Ne Çok Acırız. Peki Ya Sahipleri? Kartalı Avlayan Avcı, Boncuk’U Bilmeden Öldüren Çocuk, Kara Katır’I Döve Döve Madene Sokan Köylü… Ne Acımasızlar Değil Mi? Salt Yoksulluğun Değil, Kıyısına Geldikleri Açlığın Nefessiz Bıraktığı İnsan Posaları Ama Bunlar. Devletin İdam Sehpasına Bu Kez Cellat Olarak İttiği “Çingen Amet;” Hiç Tanımadığı İnsanlar İçin Hayatını Feda Eden Bir Devrimci; Istıraplı, Feci Kaderini Bildiği İçin Madende Kendi Yerine Katırını Çalıştıran Köylü; Bir Hayat Kadını Eskisi, Sokak Kedilerinin, Getireceği Yemekler İçin Yolunu Gözlediği; İlk Kez Gittiği Lokantadaki Kuşların Kafesten Salıverilmesini İsteyen Büyük Kabahatlerin Adamı; Sadece Kartalıyla Konuşan Avcı; Ailesinin Ve Toplumun Ölüm Fetvasından Ancak Ölümün Kıyısına Savrularak Kurtulan Genç Kadın; Sevdiği Kadın İçin Akrabalarının Ölümünü Düşleyen Katil; Annesini Döven Babasını Dövmek İçin Boksör Olan Çocuk; Budanmış Bir Asker… Bunlar İnsanlık Denilen Acımasız Çukurun Çamurdan Bedenleri, Bunlar Onurlarını Zımparalayan Yaşamın Paçavralaştırdığı Suretler, Umutları Çölleştirilmiş Yüzler, Sevgisizliğin Çalakalem Gölgeleri… Sanki Tanrı Yaratmamış Bunları. Bunlar İrfan Yalçın’In Proleterleri. Hepsinin De “Ağlamasında Yumuşak Bir Hayvan Var.”