Dedemden Sonra

Bekir Sami Bey Bir Gün En Büyük Oğlu Basri İle Konuşur. Henüz 1950’Lerin Başıdır.- Basri Ben Bir Okul Yaptırmak İstiyorum. Şu İstanbul’A Çok Küçük Yaşta Geldim Ama Çok Çalıştım, Çabaladım. Elimiz Ekmek Tuttu. Şansımız Yaver Gitti, İş Güç Sahibi Olduk. Ben Başkaları İçin De Bir Şeyler Yapmak İstiyorum. Birilerine Faydalı Olmak İnsana Ferahlık, Huzur Verir. Bu Kadar Nüfusun Bir Teşekkürü Olsun, Başımızın Gözümüzün Sadakası Olsun, Bu Devlete Az Da Olsa Bir Katkımız Olsun Diye Okul Yaptırmak İstiyorum.Sonuçta Birkaç Yıl Sonra Gaziosmanpaşa Semtinde Bir İlkokul İnşa Edilmiştir Ve Adı Bekir Sami Dedeoğlu’Dur. 1952 Yılında Dedem Kurdele Keser Kendi Adını Taşıyan Okulda.Komşularımız Vardı, Okulda Arkadaşlarımız, Gayrimüslim, Ötekileştirmediğimiz, Her Milletten, Her Uyruktan. Ne Kadar Güzel İlişkiler Vardı O Zamanlar. Çıkarsız, Yalansız, Riyasız, Fedakarca...Güzel Günlermiş... Hele Bayramlar Muhteşem Olurdu. Erkekler Çoğunlukla Bayram Namazına Gider, Eve Döndüklerinde Aile Fertleri İle Bayramlaşılır, Büyükten Küçüğe Eller, Yanaklar, Gözler Öpülürdü. Çocukken En Bayıldığım Şey Büyüklerden, En Çok Da Dedemden Ve Babaannemden Aldığım Harçlıkları Biriktirmek Ve İçinde Bozuk Paraların Çıkır Çıkır Ses Çıkardığı O Büyük Banka Kumbarama Atmaktı.