Deleuze Varlığın Uğultusu

Düşüncesinin Bütün İlhamını Her Şeyden Önce Nietzsche’Den Aldığını İddia Eden Birine Verilen Sıfat Ne Kadar Çelişkili Olursa Olsun (Çünkü Nietzsche’Nin Kendisinde Derin Bir Ermişlik Vardır), Deleuze İçin Düşüncenin Koşulunun Çileci Olduğunu İleri Sürmek Gerekir. Bu Da Deleuze İle Stoacılar Arasında Bulunan Yakınlığı Derinlemesine Açıklayan Bir Durumdur. Tekilliklerin Göçebeliğini Belirtmek İçin 'Anarşi' Kelimesinin Kullanılması Bizi Yanılgıya Düşürmemelidir, Çünkü Deleuze Özellikle 'Taçlı Anarşi'Ye Vurgu Yapar Ve Aynı Zamanda, Öncelikle Tacı Düşünmek De Son Derece Önemlidir. Bu Taç, Yaşam Deneyimlerine Ve Gündelik Meselelere Çileci Bir Tavırla Sırtını Dönen Ve Sınırlarını Aşma Ve Ölçüsüzlük’'Ün Kendilerini Götürdüğü Yere Gitme Gücünü Kendilerinde Bulmuş Olanlara Atfedilir. Tüm Bunlardan, Bu Yaşam Felsefesinin, Stoacı Felsefede De Olduğu Gibi Özünde Bir Ölüm Felsefesi Olduğu Sonucu Çıkar. Çünkü Eğer Düşünce Olayı, Kendimi Seçilmeye Bırakma (Bu, Deleuzecü Kader Biçimidir) Ve Arıtılmış Otomat Olarak Hybris’İn İstediği Yere Sürüklenmesine İlişkin Çileci Bir Güçse; Yani Eğer Düşünce, Benim Edimselliğimin Kırılması Ve Sınırımın Ortadan Kalkması Olarak Varsa; Ama Aynı Zamanda Eğer Bu Edimselleşme Ve Bu Sınır Kendi Varlıklarında Onları Kıran Veya Onları Aşan Şeylerle Aynı Dokuya Sahipse (Çünkü Kesin Olarak, Sadece Bir-Bütün Vardır); Yani Eğer Organik Olmayan Güçlü Yaşam, Hem Beni Sınırım İçinde Düzenleyen Şeyin Hem De Bunu Yapma Kudreti Kazandığım Ölçüde Beni Onu Aşmaya Çağıran Şeyin De Temeliyse, O Zaman Düşünce Olayının Metaforu, Yaşamın İçkin Anı Olarak, Ölmektir. Zira Ölüm, Aynı Anda Hem Etkide Bulunduğu Bireyle En Yakın İlişkiye Sahip Şeydir, Hem De Bu Bireye Nazaran Tam Bir Kişisizlik Ve Dışsallık Hali İçindedir. Bu Anlamda O, Düşüncedir, Çünkü Düşünmek Tam Olarak, Bireyin Aynı Zamanda Sahici Varlığı Da Olan Kişisiz Dışsallık Tarafından Dondurulduğu Noktaya Çileci Bir Şekilde Ulaşmaktır. Alain Badiou