Devrimin Şafağı İlk Salvo

Gecenin Karanlığından İstifade Ederek Seine Nehri’Nin Kıyısından Yürümeye Devam Ettik. Bulutlar, Yıldızların Gözlerimize Serilmesine Müsaade Etmiyordu Ama Olsun. Gözlerim, Sevdiğim Kadının Gözlerinde Tüm Evrene Şahitlik Ediyordu Zaten. Saat 5’E Gelirken Bir Ormanın Sınırına Vardık. İçinde Asırlık Ağaçların Bulunduğu Bu Gür Ormana Girmeden Önce Kısa Bir Mola Vermeye Karar Verdik. Oturduk Ve Birbirimizi İzlemeye Başladık. Tüm Evren Gözlerime Serilmişti Sanki. Siyah Ve Beyaz İle Bezenmiş Dünyanın İçinde Açan Kırmızı Gül Gibi Duruyordu Karşımda. Elini Tuttum Ve Etrafımı Kuşatan Karanlıkların İçindeki Tek Sığınağım Olduğunu Söyledim. İşığı Öyle Göz Kamaştırıcıydı Ki Beni Benden Alıyordu. Yanıma Gelip Yüzünü Göğsüme Yasladı. Kalp Atışlarımı Duymak İstercesine Sıkı Sıkıya Sarıldı. Saçlarına Dokunmaya Kıyamıyordum. Kokusunu İçime Çektim. Sanki Dünyada Tek Bir Gül Bahçesi Vardı Ve Ben Onun İçindeydim. Gözlerimi Kapayarak Onu Sevdiğimi Söyledim. O Da: Sevdiğin Kadar Seviliyorsun, Dedi. Evet, Yanlış Duymamıştı Kulaklarım. Bir Asır Gibi Gelen Uzun Bir Bekleyişten Sonra Gözlerimde Bir Işık Huzmesi Oluştu. O Esnada Bunu Görememişti Ama Bundan Sonra Gözlerime Her Baktığında Görebilecekti.