Dinin Kaderi

Aklın Krallık Tahtından İnerek Yanılabilirliğini Kabul Ettiği Ve Kendi Kendini Yetersiz Bulup Eleştirdiği Bir Noktaya Yürümesi, Oradan Da Ortak Aklın Mecrasına Doğru Yol Alması Modernizmin Bir Fazileti Olarak Görülmelidir. Modernizmin Aklı, Bilimsellik/Rasyonellik Güdüsüyle Hareket Ederken Dine Karşı Farklı Stratejiler Geliştirmişti. Ya Dini, Tıpkı Spinoza Ve Kant’In Yaptığı Gibi, Bilimsel/Rasyonel Bir Dile Ve Kalıba Dökerek Bir Çeşit Akıl Dini Yaratmış Ya Da Farklı Olarak Deizmi Ayrıcalıklı Kılmış, Ya Dinin Aşkın Kaynağıyla Bağını Koparıp Onu İnsanların Mutluluk Ve Huzur Arayışını Tatmin Eden Dünyevi Bir Metaya/Araca Dönüştürmüş, Ya Hümanizm, Bilimsellik Ya Da Özgürlük Gerekçesiyle Dini Reddetmiştir. Bu Stratejiler Karşısında Dindarların Ya Dini Modernleştirmek, Yani Modernleşmenin Bireysel Ve Toplumsal İcaplarına Göre Dini Yeniden Yorumlamak Ve Çağın Şartlarına Uydurmak Ya Da Modernizmin Aklını Kökten Reddetmekten, Onu Küfürle, Sapkınlıkla, En İyi İhtimalle Dini Anlama Konusunda Acizlikle İtham Etmekten Başka Bir Şansı Yoktu.