Direnişin Gözyaşları 1

Saat Gecenin Biriydi. Diyarbakır, Koyu Bir Karanlığın İçinde Kaybolmuştu. Gökyüzü Simsiyah Bir Yaygı Gibiydi. Aydan Ve Yıldızlardan Eser Yoktu. Bu Karanlık İçinde Birer Hayaleti Andıran Evler, Terk Edilmiş Bir Görüntü Arz Ediyordu. Caddelerde, Sokaklarda Devriye Gezen Askeri Araçların Farları, Bazen Bir Yapıyı Veya Duvarı Aydınlatıyor, Daha Sonra Şehir Tekrar Karanlığa Gömülüyordu. Kafile, Siverek Kapısı’Na Yaklaşırken Bakışları Tekrar Karanlık İçindeki Sessiz Evlere Takıldı. Birden Kalbini Müthiş Bir Hüzün Sardı. Yüreği, Ucu Ateşte Isıtılmış Bir Demirle Dağlanmış Gibi Oldu: “Şu Kalın Duvarlar Arkasında Gizlenen İnsanlar; Acaba Rahat Rahat Uyuyorlar Mı, Yoksa Bizim İçin Matem Mi Tutuyorlar?” Diye Düşündü. “Bu Katliama Karşı Hissiz Ve Duyarsız Kaldıklarını Sanmıyorum. Şimdi Kim Bilir Ne Büyük Acılar, Kederler İçinde Kıvranıyorlar. Ama Kimsesizler, Zayıflar, Hoyratça Sindirilmenin Ürkekliğini Yaşıyorlar. Ah Zavallı Halkım! Ah Zavallı Halkım!”