Doru At

Çocukluğumda Az Da Olsa Atlara İlgim Olmuştu. Hele De Hasat Aylarında Dobruca’Nın Uçsuz Bucaksız Buğday Tarlalarını Kanatlı Orak Makinelerine Koşulan İki Çift Atın Ön Sağdakinin Üzerinde, Yakıcı Güneşin Altında, Gün Boyu Atları Yedmek (Yönetmek) Hiç De Kolay Bir İş Değildi. Onları Çeşmeye Sulamaya Götürüp Getirmek Ve Diğer Zamanlarda Merada Otlatmak Da Biz Çocukların İşi İdi. 1950’Li Yılların Başında Zorunlu Kooperatişeşme Neticesinde Köyün Tüm Atları Koca İbrahim’İn Harmanına Kurulan Büyük Ahırlara Toplandı. Tarımın Ağır Yükü Yine Onların Üzerindeydi. Her Gün Değişik Kişiler Tarafından Koşulan Atlar İnsafsızca Kullanılıyordu. Biz Çocuklar Onları Artık Ancak Uzaktan Seyretmekle Yetiniyorduk.