Dostum Keleş

"Ben Sana Demedim Mi Baba?' Diye Seslendi Ömer, Üzgündü... Elindeki Kırık Ağacı Kaldırdı Sefer, Karşısında Bilgiçlik Taslayan Oğluna Fırlattı. Odun Ömer'İn Kafasının Tam Ortasına İndi! İnledi Ömer, Yere Yıkıldı! Kanlar Boşandı Ömer'İn Yüzüne, Boynuna. Her Yanı Kıpkırmızı Oluverdi Birden. Arap Öküz Acıyla İnledi! Boyunduruğu Zorlayıp Ömer'E Ulaşmak İstedi, Başaramadı. Sefer Dondu Kaldı. Neye Uğradığını Şaşırdı. Kim Atmıştı Odunu Tek Oğlunun Kafasına, Kim Koymuştu Yavrusunu Kanlar İçinde Böyle? Kendisi Mi, Kendi Kırılası Kolları Mı? İnanılacak Gibi Değildi Olanlar! Dizinin Bağı Çözüldü, Şaşkınlıktan Gidemedi Ömer'İn Yanına. Nereden Gördü, Nereden Gördüyse, Koşar Adım Geldi Bir Adam, Arkasından Birileri Daha... Birisi Ölmüş Dedi, Bir Başkası Henüz Yaşadığını Söyledi. Dostum Keleş'Te Yaşamla, Doğayla İç İçe Öyküler Var. Kimi Zaman Bir Öküzün Gözyaşında, Kimi Zaman Bir Köpeğin Kilometrelerce Yolu Gizlice Geçerek Sevdiği Çocuğun Yaşamını Kurtaracak Sezgisinde, Kimi Zaman Yoksul Öğrencinin Ekmeğine Sürülecek Dut Pekmezi Değerinde... Yaşamı Yürek Genişliğine Sığdıran Öyküler; Düş Dünyasını Uzak Ufuklara Taşıyan Öyküler... Hem Uzak Her Birimize, Hem Çok Yakın... En Güzeli, Onlara Daha Yakından Bakın...