Düş Önüme Yalnızlığım

Bu Devasa Şehrin Koca Dağınık Mahallesinden Ayrılıp Gitmeyi Daha Önceleri Çok Denedim. Her Nedense Bir Türlü Beceremedim. Son On Dört Yıldır Yaşamakta Olduğum Bu Muhiti Unutmayı, Kendimi Unutturmayı Çok İstedim Ama Bu Güne Nasipmiş. Artık Son Ve Kesin Kararımı Vermiş Bulunuyorum. Çok Büyük Bir Aksilik Olmazsa Yarın Buralardan Ayrılıyorum. Hiç Gezmeye Fırsat Bulanmadığım Kız Kulesi, Galata Kulesi, Nişantaşı Sokakları, İstiklal Caddesi Anılarımda Hüzünleneceğim Şekilde Yerlerini Almayacaklar. Sadece Üzerinde İki Defa Çay İçme Fırsatı Bulabildiğim Çamlıca Tepesi, Gezip Görme Gereksinimi Duymadığım Adalar, Sadece Adlarını Duyduğum Tarihi Saraylar, Köşkler Benim İçin Gereksiz Yere Ezberlenmiş Olan İsim Kalabalıklarından Başka Şey İfade Etmeyecekler. Sadece Birkaç Defa Bindiğim Şehir Hatları Vapurlarında Teneffüs Ettiğim Nemli Deniz Havası, Yosun Kokuları Da Zaten Hatıradan Sayılmayacak. Elbette Gidişime Üzülebilecek Bir Komşum, Arkadaşım Olmadığından Beni Evden Veya Otogardan Yolcu Edenim De Bulunmayacak...