Duyulmayan Anlam Çığlığı

Bu Kitapta, Logoterapinin Öncüsü Viktor E. Frankl, Kitle Nevrozu Boyutuna Ulaşan Varoluşsal Boşluğun Altını Çiziyor. İnsanın Anlam Arayışı; Terapide Bulunması Gereken Ve Terapinin Amacını Oluşturması Göz Ardı Edilemeyecek Bir Durumdur. Yazar Bu Görüşünü Örnekler Vererek Desteklemektedir. Örneğin; Amerika’Da İntihar Girişiminde Bulunmuş Üniversite Öğrencileriyle Yapılan Ankette, Katılanların Çoğu Girişim Nedenlerini ‘Yaşamın Anlamsızlığına’ Bağlamaktadırlar. Üstelik Sosyal Açıdan Aktif, Aile İlişkileri İyi Ve Akademik Anlamda Başarılı Olmalarına Rağmen. Bu Durum Sadece Üniversite Çevresiyle Sınırlı Kalmamaktadır. İnsan, Her İmkâna Sahip Olsa Bile Anlamı Yakalayamadığında Doyuma Ulaşamamaktadır. Frankl’A Göre Her Vaka İçin Geçerli Olmasa Da ‘İnsanın Anlam Arayışı’ Ortaya Çıktığı Durumda, Geleneksel Psikoterapi Yetersizdir Ve İnsana Yaşam Anlamını Katmadan Onu İyileştiremeyebiliriz. İyi Koşullara Rağmen Mutsuz Olanların Yanında, Kitapta Yer Alan Mektupta Olduğu Gibi, Tüm Zorluklara Rağmen Mutlu Olanlar Da Vardır. Bir Hükümlü, Hapishanede Gelişebildiğini Ve Daha Mutlu Olduğunu Vurgulamaktadır. Bir Yanda Başarılı, Sosyal, Aile İlişkileri İyi Gençlerin İntiharı Söz Konusuyken Öte Yanda Hapishanede, Öncesinden Daha Mutlu Bir İnsandan Söz Etmekteyiz. Frankl’In Değinmek İstediği Durum; İnsana Hayatı İçin Anlam Kazandırmadığımız Sürece Onun İçin Yaptığımız Terapi Eksik Kalmaktadır. Her Durum İçin Geçerli Olmasa Da Kişinin Nevrozu Ortadan Kalkmışsa Ve ‘Boşluk’ Durumunu Dolduramadıysa O Kişiyi İyileştirmiş Olmuyoruz. Yazar Şöyle Diyor: Freud, Prenses Bonaparte'A Yazdığı Mektubunda Şöyle Yazmış: ‘Kişi, Yaşamın Anlamını Veya Değerini Sorguladığı An, Hastadır.’ Oysa Ben, Yaşamın Anlamını Merak Eden Bir İnsanın, Ruh Hastalığını Dışa Vurmaktan Çok, İnsanlığını Kanıtladığına İnanıyorum.