Ebediyet Yolculuğu

İnsanı Ölüm Ve Ötesinin Hakîkatine Vâkıf Edebilmek; Ne Cehâlet Karanlığıyla Bulanık Beşerî Bilgilerin, Ne Vesveselerle Karışık Sakat Felsefelerin, Ne De İpe Sapa Gelmez Bâtıl Kanaatlerin Kârıdır. Ölüm Karanlıkları, Böylesine “Kısa Mesafe” Işıklarıyla Aydınlatılamaz.Vahiyden Feyizlenmeyen Nâkıs Bir Aklın Kırık Dökük Bilgileri Ve Nefsânî Telâkkîleriyle Ölüm Ve Âhiret Vâdisinde Dolaşmaya Kalkışmak, Ebedî Hayatı Büsbütün Tehlikeye Atmaktır. Zira Ebediyet Yolculuğuna Dâir İlâhî Dayanaktan Mahrum Beşerî Bilgiler Ve Bozuk Mantıklar, Tabut Gölgesinde Eriyip Gitmeye, Kabir Karanlıklarında Çürümeye Mahkûm Olan Faydasız Sermayelerdir.Ölümler, Sessiz Ve Kelimesiz Derslerdir Ki; Duygulu Ve Hassas Gönüllere En Fasih Sözlerden Daha Tesirli Bir İbret Ve Hikmet Sergiler. Ölüm, Lisân-I Hâliyle, Derin Bir Sükûta Ne Muazzam Mânâlar Gömmüştür...Kur’Ân Ve Sünnet İkliminde, Ölümün Tefekkürüyle Aydınlanmamış Bir Hayat, Karanlık Bir Musîbet Gecesinden Farksızdır. Ebedî Saâdet Güneşi; İlâhî Beyanlar Işığında Bir Ömür Sürüp Müsterih Bir Vicdanla Âhirete İntikâl Etmesini Bilenlerin Ufuklarından Doğar. Ecel Rüzgârıyla Savrulan Ömür Harmanında Hak’Tan Gâfil Olanlara İse, Ne Arkalarında Bıraktıkları Dünya Ağlar, Ne De Karşılarına Dikilen Âhiret Tebessüm Eder!..