Eğitim Felsefesi

Çocukluk İnsan Gerçeginin En Önemli Safhasidir. İnsanligin Bütün Gücü Ve Tohumu Onda Ya-Samaktadir. Çocugu Tanimak, Tarihi, Medeniyeti, Kültürü Tanimak Kadar Güçtür. Bunun İçin Çocugun Yetismesinden Baska Bir Sey Olmayan Egitim İnsanin Kendisi İçin Yeryüzünde Yaptigi İslerden En Büyügüdür. Dinler, Ahlak Sistemleri, Felsefeler, Her Biri Kendilerine Göre Bir Egitim Tarzi İleri Sürmüslerdir.Dinlerin İlâhi Emirle İlen Sürdügü Egitim Sekilleri Felsefe Sistemlerinde Düsünceler Ve Tavsiyeler Halini Almistir. Bilimler Bu Tavsiyeleri Arastirmalara Dayandirarak, Daha Az Kategorik, Daha İhtiyatli Bir Sekle Koymustur. Buradan Pedagoji, Egitim Bilimi, Çocuk Psikolojisi, Pedoloji, Ço-Cuk Fizyolojisi Vb. Dallari Meydana Gelmistir. Pedagojinin Tarihi Belki De Düsünce Tarihi Kadar Eskidir. Yalniz Yunan Felsefesinde Degil. Çin Ve Hint Felsefelerinde De Düsüncenin Uyandigi Zamandan Beri Çocuk Yetistirme Ve Çocugun Maddî Ve Manevî Gelismesi Üzerinde Düsüncelere Rastlanmaktadir.Bugünkü Egitim Sistemlerinin Bir Kismi İlerici, Bir Kismi Tutucu, Bir Kismi Gelenekçidir. Fakat Çagimizin Sartlan Ve İnsan Bilimlerinin Bugünkü Durumu Düsünülünce, İlerici Olmamak Kabil Degildir. Bizim Anlattigimiz Egitim Sistemi İnsanlik Tarihinin Tecrübelerinden Faydalanarak, Onun Simdiki Ritmine Uygun İnsanlar Yetistirecegi İçin “İnsanî”Dir. Her Memlekette Böyle Bir Yetis-Tirme O Memleketin Kendi Kültüründen Kuvvet Alacagi, Bugünkü Varligini Kuran Gelenegine Dayanacagi İçin “Milli”Dir.