Fotoğraf Üzerine

Herhangi Bir İnsanin Vahsetin En Amansiz Boyutlarini Gösteren Fotograflarla İlk Defa Karsilasmasi, Bir Tür İfsadir, Prototipik Açidan Da Modern İfsadir. Benim Kendi Payima Bu İfsayi Yasadigim An, Temmuz 1945'Te Santa Monica'Daki Bir Kitapçida Tesadüfen Gördügüm Bergen-Belsen Ve Dachau Fotograflariydi. O Güne Degin -Fotograflarda Ya Da Gerçek Hayatta- Görmüs Oldugum Hiçbir Sey, İçimi Bu Denli Keskince, Derinden Ve Aninda Desmemisti. Gerçekten De, Tam Olarak Ne Hakkinda Olduklarini Kavramam Yillari Alsa Bile, Hayatimi O Fotograflari Gördügümden Önceki Dönemim (O Zaman Henüz On İki Yasindaydim) İle Sonraki Dönemim Olarak İkiye Ayirdigimi Söylersem Abartiya Kaçmis Olmam. Onlari Görmem Neye Yaramisti? Kaldi Ki, Fotograftan Baska Bir Sey Degildi Onlar -O Güne Degin Hemen Hiç Haberim Olmamis Ve Etkilemek İçin De Hiçbir Sey Yapamayacagim Bir Olayin, Hemen Hiç Tasavvur Edemeyecegim Ve Dindirmek İçin De Elimden En Ufak Bir Sey Gelmeyecek Olan Bir İstirabin Fotograflari. Fakat O Fotograflara Baktigimda İçimde Bir Sey Kirilmisti. Bir Sinira Dayanmistim Ve Bu Salt Dehsetin Siniri Degildi; Tesellisi Mümkün Olmayan Bir Kedere Düsmüs, Yaralanmistim, Ama Duygularimin Bir Kisminin Katilasmaya Basladigini Da Hissetmiyor Degildim; İçimde Bir Sey Ölürken, Bir Sey De Hâlâ Feryat Edip Duruyordu.'