Görünürün Kesişimi

Fransiz Düsüncesinin Yasayan Doruklarindan Jean-Luc Marion İlk Kez Türkçe’De: Sanat Yapiti, İmge Ve İkon Üstüne Olaganüstü Bir Okumagörülmemis Olanin Görünüre Ulasimini Denetleyen Bekçiye, Tüm Sahneye Girislerin Efendisine, Belirmenin Sinirlarinin Muhafizina Ressam Denir. Ressam, Görülmez Olanin Gecesinde, Görünürün Bloklarini Bu Geceden, Askla Ya Da Çogu Kez Zorla, Çizgi Çizgi, Leke Leke Söküp Almak İçin Bir Maden Damari Kazar. Bir Simyaci Gibi, Tablo İle, O Olmasaydi Kesinlikle Görünmez Kalacak Olani, Yani Bizim Görülmemis Diye Adlandirdigimiz Seyi Görünüre Dönüstürür. O, Yukaridaki Ve Asagidaki Sularin Ayriligini, Görülmemisle Görünür Arasindaki Ayrimi Önceleyen Karanlik Kaosta Çalisir. Yari Sahit, Yari Bas Melek İsçi Olarak Dünyanin Yaratilisina Geri Gider.*Libido Vivendi, Yani İmge İle Seyi Kesin Bir Denklik İçine Sokan Saf Görme Arzusu, Her Seyin Bir İmgeye İndirgendigi Ve Her İmgenin Bir Sey Degerinde Oldugu Bir Dünyayi Tanimlar. Bu Denklik Mutlak Bir Tiranliktir: İmgeler Dünyasina Giris, Neseli Bir Zevk İçin İmgesel Olani Özgürlestirmekten Ziyade Zihnimizi Ve Arzumuzu, Adeta Bir İmgeler Hapishanesine Kapatir Gibi, Seylerin Disina Hapseder– İmgeyle İlgili Bir Sürgün.*Sonunda Arzu Kendi Nesnelerini Karanliktan Çekip Alir, Zira Artik, Görünür Ve Dolayisiyla, Bir Anlamda Kabul Edilebilir Kilinan Ya Da En Azindan Dagitim Aginda Kabul Gören Bir İmgeden Fazlasi Degildir. İmge Bizim İçin Bir Tarzdan Daha Fazlasi –Bir Dünya– Haline Gelir. Dünya İmge Olmustur. Kabaca Söylemek Gerekirse, Bugün Tarihin Görsel-İsitsel Çaginda Yasiyoruz. O Halde Bu Sakin Devrimi, Tereddütsüz Bir Coskuyla Kutlamak Uygun Düser. Ancak Biz Bunu Yapmayacagiz. Bu Görsel-İsitsel Devrimin Özgür Kildigini Ya Da Açiga Vurdugunu Söylemeyecegiz. Eger Bizi Bogmakta Olan Gevsek Mutabakatlar Arasinda Hâlâ Bos Yer Varsa, Burada Sorulmasi Gereken Soru Sudur: Neyin İmgesi Olarak Sunar Bu İmge Kendini?