Her Şeye Rağmen

Küçük Kız Doğduğu Evde Sevilmek İçin Bir Sıcaklık, Onu Şefkatle Saran Bir Eli Aramaktan Yorgun Düşmüştü. Hissettiği İçsel Boşluk Onu Çaresizliğe Sürüklerken Çok Da Korkutuyordu. Evi Kalabalık Olsa Da Derinlerinde Hissettiği Ruhsal Yalnızlıktan Ezilen Kalbine Çok Acıyordu. Gençliğinde De Bir Eli Tutmak, Tuttuğu Ele Güvenmek Ve Onu Hep Sevmek İstedi. Bir Yandan Da Hata Yapmaktan, Sevilmemekten, Reddedilmekten Ve Önemsenmemekten Hep Tedirgin Olarak... Tüm Bu Endişelerine Rağmen Değer Görmek, Sevilmek İçin Kendini Birilerine Adadı. Adayınca Kendini Unuttu. Kimdi, Ne Severdi, Ne Mutlu Ederdi Onu, Hayalleri Neydi? Çocuklarını Da Çok Sevdi, Tutundu Onlara. Yalnızlığını Ve Kendini Unutacak Kadar Çok Sevdi, Kaybetmekten Hep Korktu Ama Kendini Yok Saymaktan Hiç Korkmadı. Çaresizlik Duygusunu Görmemek Ve Göstermemek İçin Güçlü Olmak Zorundaydı Ve Güçlü Kadın Oyununda, Çoktan Sahte Kimliğine Bürünmüştü. Genç Kadının Bir Ailesi Olmuştu Ama Duygular Aynıydı. Aradığı Sevginin, Hissettiği Duygunun Karşılığı Yine Yoktu. Bu Aradığı Sevginin Asıl Karşılığının Kendinde Olduğunu Görebilecek Miydi? Kendini Ve Bütünün İçindeki Yerini, Sonsuz Ve Derin İçsel Gucunu Gördüğünde Hayat Amacını Ve Hayat İçindeki Değerini Fark Edecek Miydi? Her Şeye Rağmen İnandığı Her Yolun Ona Açıldığını Görebilecek Miydi? Hayat Amacını Bulma Yolculuğunda Benliğini Ve Maskelerini Bırakıp, Korkuları İle Yüzleşerek Kendi Olma Halinin Gerçek Gücünü Yaşayabilecek Miydi? Kendini Her Şeye Rağmen Kabullenip Olduğu Gibi Sevebilecek Miydi? Bu Bir Yanda Sevgi Diğer Yanda Korkunun Olduğu Bir Mücadeleydi. Psikolog Gülay Ertürk