Huzursuzluğun Kitabı

Hissettiklerimi Yazıyorsam, Hissetmenin Ateşini Azaltmak İçin Başka Çare Olmadığından. İtiraflarım Önemli Değil; Çünkü Hiçbir Şey Önemli Değil. Hissettiklerimle Manzaralar Çiziyorum Ben.Pessoa’Nın Yarattığı Dış Kimlikler, Bir Anlamda Kendisinin De Başka Halleri Gibidir. Hissettikleri, İtirafları Ve Oluşturdukları İdeallerle Sıradan İnsanlardan Ayrılan Kimlikler; Acıyı, Coşkuyu, Aşkı, Zamanı Ve Yaşamı, Öğretildiği, Göründüğü Gibi Yaşamazlar. Acılarda Zaman Aşımı Olmadığı Gibi Zamanın Kendisi Bile Derin Bir Acı Vermeye Yeter. Birkaç Gün Yaşanılan Bir Aşk, Birkaç Ay Yaşanılan Bir Kasabadan Ayrılmak, Birkaç Yıl Gözlerin Yollara Gömülmesi, Tenin Parçalanması, Bilincin Zayıflaması Gibidir. İşte, Yoğun Yaşanan Bir Acı, Giderek Kayıtsızlığa Yol Açar.Huzursuzluğun Kitabı, Kurmaca Bir Karakterin Hayatını Anlattığı Bir Roman Mı? Yoksa Roman Kahramanının Yerine Geçen Ve Sık Sık Birbirinin Yerini Değiştiren, Pessoa’Nın Hayatla İlgili Kendine Ait Olan Ve Olmayan Düşüncelerini Döktüğü, Evirip Çevirdiği Bir Denemeler, Anlatılar Toplamı Mı? Ya Da Dünyayı Seyretmekle Yetinmek İsteyen, Eylemsizliği En Yüce Erdem Ve Gerçek Yaşam Olarak Gören Soares’İn Dediği Gibi Dünyanın Ve Yaşamanın Ne Olduğunu Gösteren Bir Perde Mi?Belki De Şöyle Bir Tanım Daha İkna Edici Olacak: Huzursuzluğun Kitabı, Aynı Zamanda, Bir Edebiyatçının İdealindeki Yapıtla Kâğıda Dökebildiklerinin Arasındaki Mesafedir; Hayal Edilenin Soluk, Titrek Bir Sureti, Gölgesi Olarak Kalmaya, Kusurlu Olmaya Mahkûmdur Belki; Tıpkı An’Da Yaşanan Gibi, Tıpkı Düşünce Gibi, Tıpkı Bütün Kitaplar Gibi.