İbo İhtilalin Fidanı

Feyizoğlu, Ayrıntı Avcısı Bir İnsan. Gerçeği Çok Yönlü, Derinlemesine Açığa Çıkarma İşine, Dikkati Çekmeyen Ayrıntılardan Başlıyor. Kuşku Duymak, Israrla Deşmek, Bıkıp Usanmadan Sormak, Karşı Tarafı Bıktırırcasına Ve De Kaçırırcasına Sigaya Çekmek. Konu, ‘68–71 Kuşağının Sistem Tarafından Yok Edilen Liderlerinin Yaşamı Olunca Feyizoğlu’Nun Bu İllet Sorguculuğu İşe Yarıyor, Daha Bir Anlam Kazanıyor. Sınıf Mücadelesinin Enkaz Altında Kalan Pırlantalarını Açığa Çıkarma İşidir Bu. Kolay Değil. Feyizoğlu’Nun Dili Durudur. Zorlanmadan, Pürüzlere Takılmadan Okuyoruz. Okurken, “Bu Dokuda Bir Şey Eksik Galiba,” Diye Sormaktan Da Kendimizi Alamıyoruz. Tanrı’Nın İnsanlığa Estetik İncelik, Şaşırtıcılık, Büyü, Şiirsel Öz-Kısa Söz Denilen Nesneleri Dağıtırken, Feyizoğlu’Na Haksızlık Ettiğini, O’Nu Okuyup Bitirdiğimizde Anlar Gibi Oluyoruz. Büyük İnsanlık İçin Ölen İnsanların Tek Yönlü Yüceltilmesi, Dinlerden, Kahramanlık Efsanelerinden Bize Kalan Bir Mirastır. Bu Mirastan Kopamıyoruz. Bu Miras Bizi Yiyip Bitiriyor, Bizi Götürüp Bilimin Karşısına Dikiyor. Bu Miras Bizi Ölen İnsana Ve Kendimize Yabancılaştırıyor. Feyizoğlu’Nun Feyizli Bir Tutumu Da Böylesi Bir Mirasın Etkisi Altında Az Kalmış Olmasındadır. Ölümsüzlük Diye Bir Şey Yoktur. İnsan Ve İnsanlık Bugün Var, Yarın Yoktur. Önemli Olan, Anda, Yani Alınan Her Solukta Ne Yaptığımızdır. Yaptıklarımıza Tapmamamızdır. Hiçleşmeye Ya Da Ölüme En Yakın Şey, Tapma Eylemidir. Sadece Bu Kitabı Değil, Tüm Kitapları Ön Yargılardan, Tabulardan Arınmış, Kuşkucu, Merakçıl, Objektif Bir Kafayla Okumalıyız. Kendi Teorik Yaratıcılarını, Kendi Özünde Aşma Potansiyeli Taşımayan Hiçbir Devrim Uzun Soluklu Olamaz. Dileğim, Bu Kitabın Da Benzeri Kitaplar Gibi, Uzun Soluklu Devrimlerin Ocağında Bir Kıvılcım Ya Da Bir Alev Damarı Olmasıdır. -Muzaffer Oruçoğlu-