İçkinlik Etiği: Nietzsche ve Spinoza

Bugün Bir İçkinlik Etiği Teorisi Oluşturmak, Pratik Bir Öğreti Olarak Etiği Olumsuz İkizi Ahlaktan Ayırt Edebilmekten Geçiyor. Aralarındaki İlk Fark İki Disiplinin Faaliyet Biçimi Açısından Düşünülebilir Ve Şöyle İfade Edilebilir: Ahlakın En Temel Fiili Buyurmak, Etiğinki İse Üretmektir. Ahlak Eyleme Sabit Ve Değişmez İlkeler Buyururken; Etik, Süreç İçinde Değişebilir İlkelerin Eyleme Eklemlenmesiyle İşler. Dolayısıyla Ahlak Bir Mahkemeyi Andırırken; Etik Bozularak Çalışan Bir Makine Gibidir. Eylemi Deneyimin Dışından Buyrulan Ve Deneyim Esnasında Değişmeyen İlkelerle Belirleyen Ahlak Aşkınlık Düzlemine Aittir; Etik İse Eylemin Kendi Yapısından Türeyen Esnekliğiyle Pratik Felsefenin İçkin Kavranışıdır. Aralarındaki İkinci Fark Tam Da Bu Noktadan İleri Gelir. Gücünü Aşkınlıktan Devşiren Ahlak, Bu Dünyada Ortaya Çıkan Fenomenleri, Bu Dünyanın Ötesinde Varsaydığı Bir Dünyanın Sözde “Üstün” Değerleriyle Yargılarken; İçkinlikte Yerleşen “Etik”, Bir Eylem, Söz Ya Da Düşünceyi, Bunların Arkasındaki Varoluş Kiplerinin Olanakları Ve Sınırları Açısından Değerlendirir. Tam Da Bu Dünyaya Sıkı Sıkıya Bağlı Düşünürler Olan Spinoza Ve Nietzsche İçkinlik Düzleminde Konuşlanan Bu Anlamda Bir Etik Arayışın Başlıca Düşünürleridir. Onların Yaptığı, Ahlakın “Ne Yapmalıyım?” Sorusunun Yerine “Neyi Yapmaya Muktedirim?” Sorusunu Geçirerek, Etiği Bir Güç Meselesi Olarak Yorumlamanın Ve Yaşamı Sonsuzca Deneyimleme İmkânının Önünü Açmaktır. Böylece Spinoza Ve Nietzsche’Den Türeyen Bir İçkin Etik, Bu Dünyanın Sonsuz Ve Sınırsız Deneyiminin Araştırılmasında Tam Da Bu Dünyaya Bağlı Olanlara Rehberlik Edecektir.