İki Aşkın Zülfikarı İmamı Azam

Mansur Hasin Ve Asik Suratini Yüzüme Çarparcasina Bana Bakti Ve Ayaga Kalkip Dedi Ki:“Hos Geldin, Ya Ebu Hanife, Otur Yanima“Güç-Bela İlerleyip Yanina Oturdum. Tesrifatçiyi Çagirip Ona Sevik Getirmesini İstedi. Sevik Getirildiginde Kadehi Bana Uzatti: “Hadi, İç!“ Sevik Zehirliydi. Bunu Fark Etmistim. Mansur Beni Zehirleyerek Öldürecekti. “Hayir, İçmeyecegim. Bana Bunu İçirtemezsin!“ “Hey Askerler, Gelin Buraya. Bu Adama Su Seviki İçirin Zorla. İçmezse Bogazindan Dökün!“ “Gerek Yok, Ver Seviki, Kendim İçerim!“Seviki İçtikten Sonra Öfke Ve Gazapla Kalktim Yanindan. Bos Kase Dermansizliktan Titreyen Ellerimden Yere Düstü, Bin Parçaya Bölündü. Sevikteki Zehir Tüm Vücudumu Cayir Cayir Yakmaya, Midemi, Bagirsaklarimi Kurutmaya Baslamisti Bile. Allah’A Vuslat Çok Yakindi, Bunu Ta Derinden Hissediyordum. “Hey, Ebu Hanife, Nereye Gidiyorsun?““Nereye Olacak, Senin Göndermek İstedigin Yere Gidiyorum. Sen Saltanatinla Kal Bu Dünyada, Gözünü Zulümler Doyursun! Fani Saltanatinla Avun Dur, Ben Asil Saltanat Sahibi Olan Allah’İmin Yanina Gidiyorum, Onurumla, İmanimla...“(Tanitim Bülteninden)