İnsan Haklarının Sonu

İnsan Hakları Modern Zamanların Önemli Bir İdeali Haline Gelmişse De, Bütün Bir Yirminci Yüzyıl İle Yeni Binyılın İlk Yılları, Bu Hakların Geçmiş Çağlarla Karşılaştırılamayacak Derecede İhlal Edilişine Tanıklık Etti. Elinizdeki Kitap Bu Paradoksun Tarihsel Ve Kuramsal Boyutlarını İrdelemektedir.Kitabın Birinci Kısmında Doğal Hukukun Alternatif Bir Tarihi Sunulmakta, Doğal Hakların Zulme/Tahakküme Karşı Verilen Mücadeleyi Ve İnsanların Artık Hakir Görülmediği/Ezilmediği Bir Toplum Uğruna Girilen Kavgayı Temsil Etmesi Hasebiyle Taşıdığı Öneme Vurgu Yapılmaktadır. 18. Yüzyılda Doğan İnsan Hakları, Tarihsel Süreç İçerisinde, Hukuk İle Toplum Eleştirilirken Kerteriz Alınan Temel Noktalardan Biri Oldu. Haklara İlişkin Radikal Retorik Ve Onun Sonsuzca Genişleme Potansiyeli, Kendi Eylemlerini Ahlaki Temelde Gerekçelendirme Arayışında Olan Hükümetlerin Ve Bireylerin Bu Retoriği Benimsemelerine, Ancak Onun Radikal Yönünü Törpülemelerine Yol Açtı.Kitabın İkinci Kısmında İnsan Haklarının Ardında Yatan Felsefi Mantık Ele Alınmaktadır. Bu Bağlamda Kant, Burke, Hegel Ve Marx'In İnsan Hakları Kavramıyla İlgili Geleneksel Yaklaşımlara Işık Tutan Klasik Eleştirileri Tartışılmaktadır. Hem Evrenselcilerin Hem De Kültürel Görecilerin Metafizik Özcülüklerini Yapıbozuma Uğratmak Üzere Heidegger'E, Sartre'A Ve Psikanalize Başvurulmaktadır. Nihayet, Ötekinin Etiğini Hesaba Katarak Ve De Yakın Tarihte Gerçekleşen İnsan Hakları İhlallerine Değinerek, İnsan Haklarının Amacının Hukuku Ve Siyaseti Ahlaki Bir Bakış Açısıyla Değerlendirmek Olduğu, Bunun Da Günümüzle Sınırlı Kalmayıp Tarihsel Açıdan Geçerlilik Arz Eden Bir Tutum Olduğu Savunulmaktadır.