İnsan Ne İle Yaşar

“Erken Gelmis Bir Bahar Günü, Ormanda Yalnizdim, Ormanin Seslerini Dinliyordum. Son Üç Yildir Süregelen Çirpinmalarimi, Tanri’Yi Arayisimi, Sürekli Bir Biçimde Sevinçten Umutsuzluga Siçrayislarimi Düsünüyordum... Birden, Ancak Tanri’Ya İnandigim Siralarda Yasadigimi Anladim. Sirf Onu Düsünmekle Bile, Yasamin Sevinçli Dalgalari Kabariyordu Benligimde. Çevrede Her Sey Canlaniyor, Her Sey Bir Anlam Kazaniyordu. Ama Tanri’Ya İnanmamaya Basladim Mi Yasam Duruveriyordu.”   Tolstoy, İtiraflarim’Dan  Tolstoy, İnsan Ne İle Yasar’Daki Tüm Öykülerinde İnsanin Özünde İyilik Oldugunu Vurgular. Seytan Ve Melegi Temsil Eden Karakterleri Öykülerinde Kullanarak, İnsanin Er Ya Da Geç İyiligin Pesinden Gidebilecegini Anlatmak İster. Tolstoy 1885’Te Yayimlanan Bu Esere Adini Veren “İnsan Ne İle Yasar” Adli Öyküde, İnsanlarin Özünde İyilik Oldugunu Ve Durum Her Ne Olursa Olsun İyilik Yapmasi Gerektigini Anlatir. “Peki İnsanlarin İçinde Hiç Mi Kötülük Yoktur?” Diye Bir Soru Akla Geldiginde İse Yazarin Baska Bir Öyküsüne Göz Atmak Yeterli Olacaktir. “İnsana Ne Kadar Toprak Lazim” Hikâyesinde De Bu Sorunun Cevabini Buluruz.