İnsanın Dinden Beklentisi

İnsan “Susuzluk” Çeken Bir Varlıktır Ve Onun Bu Susuzluğunu Sadece Halis Bir Din Giderebilir. Bilimcilik Ve Dinden Kaçış Bataklığına Saplanması İse İnsanı Daha Çok Susatır Ve Sonunda Da Ölüm Döşeğine Düşürür. İnsanî Alanları Ufuklarına Kadar Kateden Ve Bazı Batılı Bilginlerin İfadesiyle Dünyanın Sonunu Gözleriyle Gören Günümüz İnsanı Dine Ve Vahye İhtiyaç Feryadını Ruhunun Derinliklerinde İşitmekte, Yegâne Kurtuluş Yolunun, İlâhî Vahyi Kabullenmek Ve Peygamberlerin Öğretilerine Teslim Olmak Olduğunu Adeta Haykırmaktadır. Beden Ve Ruhunu Dine Teslim Eden Ve Kendisini O Şirin’İn Hüsrev’İ Ve O Leyla’Nın Mecnun’U Kılan İnsan İçin, Bu Dünyada Öyle Bir Cennet Vücuda Gelir Ki, Yeşillik Ve Tazeliği Ruh Basiretini Ve İç Açıcı Kokusu Kalbin Koklama Duyusunu Vecde Ve Sevince Boğar. İnsanı Ve Dini Doğru Bir Şekilde Tanımamaktan Kaynaklanan Yanlış Yorumlarla İnsanın Dine Bağlılığını Dünyevî Cehennem İcat Etme Ve Endişeye Kapılma Nedeni Kabul Eden Kimseler, Aslında Yalancı Bir Cennete Gönül Bağlayan Kimselerdir. Bu İnsanlara Göre Dinden Kopmuş Bir Kimse, Dini Sadece Ve Sadece Hayatının Halvetleri Ve Kendi Toplumsal İnzivası İçin İstemektedir. İnsanın Yaratılışının İlk Aşamasından, Bu Ve Diğer Âlemlerdeki Varlığının Sonuna Kadar Her Şeyi İhata Eden, Üst Tabakadan İç Tabakalara Kadar Tüm Varlığı Kuşatan, Varlıksal Alanlar İle Bireysel Ve Toplumsal Sahaların Tümünü Hidayet Işığıyla Aydınlatan Bir Dinin İnsanî Alanlardan Ayrılması, İster İstemez Ciddi Bir Boşluğa, Yalnızlığa Ve Yıkıcı Bir Gurbete Neden Olacaktır. Bu Sebeple De Tüm Varlığımızla Bu Dini Gözetmeye Ve Korumaya Çalışmalıyız.