İs Kokusu

“Karşıdan Gelen Bir Arabanın Farı Sayesinde Gördüm Gözlerini. Başını Bana Çevirmişti, Gözlerinin İçi Gülüyordu. Bu Gülüş İçin Her Şeyi Yapabileceğimi Düşündüm O An.Aynı Araba Sayesinde De O Son Gülüşü Oldu.Tüm Dünyanın Işıklara Bürünerek Parlak Bir Topa Dönüştüğü O Alev Topu Gibi Yanan Farlar… O, Kulaklarımdan Bir Ömür Boyunca Gitmeyecek Olan, Hayatımın Ortasına Saplanıp Kronik Bir İşkenceye Dönüşecek Olan Acı Fren Sesleri… Tuz Buz Olan Camın Vücutlarımız Gibi Hayatlarımızın Ondan Sonrasını Da Yarıp Geçişi... Genzimden İçeri Yayılıp Bir Ömür Boyu Ciğerlerimde Solunmak Üzere Benimle Kalacak Olan O İs Kokusu…Gerçek Şu Ki, Hayatta İnsanın Kendisiyle İlgili Yaşayabileceği En Ağır Sınav Bu. Daha Kötüsü Ne Olabilirdi, Diye Çok Düşündüm, Bulamadım. Sanırım Daha Kötüsü Sadece, İkimizin De Omurilik Felci Olması Olurdu.”Büyük Bir Aşk, Tarihi Bir Semt, Ömürlük Dostluklar… “Şimdi Hangisi Kaldı Ki?” Dediğinizi Duyar Gibiyim. Bu Hikayede Hepsi Var. Ve Daha Fazlası…Siz Sevdiğiniz İçin Nelerden Fedakârlık Ederdiniz? Ya Da Onun İçin Yaptıklarınızı Fedakârlık Olarak Görür Müsünüz?