İslam Hukukunda Diplomatik Temsil

Devletler Arası İlişkilerin Eski Çağlardan Beri Bir Gelişme İçinde Olduğu Gerçeği, Diplomatik Temsil Konusunu Uluslararası Hukukun En Eski Konularından Biri Haline Getirmiştir. Günümüzdeki Anlam Ve Mahiyette Olmasa Da Tarihî Süreci İlkçağlara Kadar Giden Diplomatik Temsil, Dönemin İhtiyaçları Ve Devletler Hukukunun Gelişimine Paralel Olarak Zamanla Örfî Bir Uygulama Halini Almış, Sonraki Dönemlerde De Hukukî Statü Kazanmıştır. Diplomatik Temsilcilerin, Görevlerini Gereği Gibi Yerine Getirebilmeleri İçin De Kendilerine Özel Bir Statüden Yararlanma İmkânı Tanınmıştır. Diplomatik Temsilcilerin Hukukî Statüsü İle Temsilcinin Yabancı Bir Devlet Ülkesinde Görevli Olarak Bulunduğu Sırada Kendisine Uygulanan Hukukî Statü Kastedilmektedir. Oysaki Temsilcinin, Kendi Ülkesinde Bu Hukukî Statüden İstifade Etmesi Söz Konusu Değildir. İslam’In İlk Dönemlerinden İtibaren Diplomatik İlişkilere Önem Verilmiş, Sürekli Elçilik Müessesesi Henüz Oluşmadığı İçin Elçiler, Devletler Arası Diplomatik Temsilin Geçici Olduğu O Dönem Teamülü Gereği Belirli Görevleri İcra Etmek Üzere Gönderilmiştir. Günümüzde Ki Fevkalade Elçiler İle Sadece Resmî Bir Görev İçin Gidip Gelen Diplomatları Andıran Bu Diplomatik Temsil Anlayışının, İslam’In Doğduğu Ve Hukukun Tedvin Edildiği Dönemlerde Ki Yaygın Örften Ve Dönemsel İhtiyaçtan Kaynaklandığı Söylenebilir. İslam Devletinin, Gayrimüslim Ülkelerle İlişkilerini Hızla Geliştirdiği Emevîler Döneminde Daha Karmaşık Amaçlar İçin Elçiler Gönderilmeye Başlanmasına Rağmen Daimî Elçilik Müessesine Yönelme Bu Dönemde De Mümkün Olmamıştır. Abbasîler Döneminde İse Diploması Anlayışı, Elçilik Görevinin Tanzimi, Üslûbu, Faaliyet Alanı Bakımından Oldukça Gelişmiş, Hatta Bu Gelişmeler Eyyûbîler Ve Memlükler Döneminde Zirveye Ulaşmıştır. Daimî Statü Kazanıncaya Kadar Elçiler, Görevlerini Emân Kapsamı Dâhilinde Yürütmüşlerdir.