İslam İnanç Esasları El Kitabı

İslam’Da İnanç İlkesi Olarak Belirlenen Sey, Dogruluguna İnandigimiz Bir Sey Degildir; Aksine Dogru Oldugu İçin İnandigimiz Seydir. Bu Anlamda Bir Seyin Varligi (Hakikat) Önce, Bu Varliga İliskin Bilgimiz/Dogrulamamiz Ve İnancimiz Sonradir. Bu, Gerçeklik (Hakikat) İle Dogruluk (Sihhat) Arasindaki Farktir. Gerçeklik Varlikla, Dogruluk İse Gerçeklige Ait Bilgimizle İlgilidir. İnsanin Zihnindeki Bilgisel Kesinlik De, Varlik Ve Bilgi Arasindaki Tam Örtüsmeden Ortaya Çikar. Bu Örtüsmeyi Saglamak İnanç Ahlaki Geregidir. İnanmanin Da Bir Ahlaki Vardir. İnandigimiz Seyi Askida Birakmayip Bilgi Zemininde Yükseltmek (Epistemolojik Temel), Hissederek Varligimizin Ve Davranislarimizin Bir Parçasi Haline Getirmek (Psikolojik Ve Ahlakî Temel) Gerekir. Baska Bir Deyisle, İnancin Bilgiyle Donatilmasi, İnancin Zorunlu Ama Yeter Sarti Degildir. Bu Bilginin Eyleme/Amele Dönüsmesi İstenir. Böylece İman, Bilgi Ve Eylem (Ahlak) Arasinda Zorunlu Bir Bag Ortaya Çikmis Olur. Bu Dogrultuda, “İnsanlara Gönderilen/Gösterilen Her Ayetin, (Daha Önceki) Kardeslerinden Daha Büyük/Gelismis” Oldugunu Söyleyen Kur’An Ayeti (Zuhruf 43/48), İslam’İn İnanç İlkelerinin Diger Dinlerdekilerden Farkliligini Da Ortaya Koymus Olur.