İyi ki Tiyatro Var

Diyarbakir'A Özgü Çekçek Labir Edilen Ve İnsan Tarafindan Su-İ İilin Arabalardan Ne Kadar Çoktu... Her Birinin Üstünde Büyük Kutular İçinde Kalin Naylon Ve Koli Banilan Vardi. Saddam'İn Gaz Saldirilarindan Ve Savastan Kendim Nasil Koruyacagini Düsünüyordu Halk... O Yillarda Metrelerce Naylonla Bir Sera Kente Dönüsmüstü Diyarbakir. Duyulan Tek Ses Koli Bantlarinin Dayanilma/ A/İrtisiydi. Bogucuydu, Havasizdi Her Yer. Ve Yoksul Evlerde Sobalar Yaniyor Kisa İnat. "Keske Baris Olsa!" Diyen, Barisi Bekleyen Canlu Sobadan Sizan Gazlarla Zehirlenip Ayriliyordu Aramizdan. Çünkü Camlar Naylondandi, Hükümetin İnsanlara Verdigi Deger Naylondan... O Zaman Da Camlarin Demirlerine Tavuk Baglamisti, Çaresizlik. Saddam'İn Zehirli Gaz Saldirisinda Önce Onlar Ölecekti. Peki, Sonra? Bu Sorunun Karsiligi Yoktu. Barisi Erteleyenler, Savas Oyunundan Galip Çikacaklarini, "Bir Koyup Üç Alacaklarini-Yineleyip Duruyorlardi. Kentten Kaçan Kaçanaydi. Ve Bilmiyorlardi Kî İnsanlarin Kaçtiklari Baristi. Savasa Teslim Ediyorlardi Anilarini, Düslerini Ve Yasam Alanlarini... Herkes Degisimin Zorluklarini Gögüslemek Yerine Belirli Kaliplara Baglanip Mirdurmek İstiyordu Yasamini Ve Kaçiyordu Tiklim Tikis Otobüslerin İçinde. Tiyatroda, Yalnizligimizin Aynasinda Baris İsteyen Yüzümüzü İnceledik Uzun Sure.. (Tanitim Bülteninden)