Kadıköyün Kitabı

“Kaybolan Selamiçesme’De Unutulmaz Simalar Vardi Ki, Bunlardan Biri Sisman Yanko İdi. Asil Adi Yanko Ananyadis’Ti. Tuhafiye İsi İle Ugrasirdi. Her Türlü Yünlü, Pestamal, Amerikan Bezi, Ama İlle De Selanik İsi Yünlü Fanilalar Satardi. Evinin Bahçesinde O Da Üzümler Yetistirir, Rumlarin Pek Çogu Gibi, Bunlari Satmaz, Sarap Yapardi. 1930’Da Yanko Yunanistan’İn Yolunu Tuttu. Köskün Yeni Yasami, Tevfik Sabuncu Bey Ailesine Açiliyordu. Ne Var Ki, Bu Ailenin Yasantisi Yanko’Nunki Kadar Keyifle Örülü Olamadi. Tevfik Bey’İn Oglu Orhan Girtlak Tüberkülozundan Dayanilmaz Acilar Çekiyordu Ve Hemen Hemen Hiçbir Seyi Yiyemiyordu. Evin Tüm Nesesi Sönüktü. Hatta Rivayet Olunur Ki, Bir Bayram Günü Bahçenin Cadde Tarafindaki Avlusuna Her Vakitki Mahzunluguyla Oturmus Ve “Ah!” Demisti, “Kurbanda Kavurmalar Mis Gibi Kokar, Hiç Olmazsa Bir İki Lokma Yiyebilseydim…” Orhan, Ayni Yil Köskün Bahçesine De, Bu Dünyaya Da Veda Edecekti…”“Kiziltoprak’A Giderken, Kadiköy İstanbul Anadolu Lisesi’Nin Bulundugu Yere Yakin, Semtin Bu Cümbüslü, Dünyevi Havasiyla İç İçe, Bir Dergâh Yer Alirdi: Mecidiye Dergâhi. Avlusu Kirmizi Tugladan Bir Yapiydi. Bahçe Kapisinin İki Tarafinda Birer Çesme Vardi. Bahçede Ulu Agaçlar Olmayip, Erik, Armut, Ayva Agaçlari Gelisigüzel Dagilmislardi. Bahçenin İlerisinde Küçük Bir De Mezarlik Mevcuttu. 1925’Te Tekkeler Kanununca Kapatildiktan Sonra, Mecidiye Dergâhi İyice Bakimsiz Bir Hal Aldi. Önce Mezarlik Sökülüp Yerine Bir Apartman Dikildi. Bu Apartmanin Üçüncü Katinda Oturan Mecidiye Dergâhi’Nin Son Seyhi Yusuf Fahri Baba (12.01.1891 – 12.12.1967), 1965 Yili İtibariyle Dami Çökmüs Haldeki Dergâhi Seyreder Ve “O Da Bizim Gibi Çöküyor” Derdi. Bugün Dergâhtan Geriye Hiçbir Sey Kalmadi…”