Kalbimin Yarısı

İşgali Yaşamış Bir Çocuk… Anamla Birlikte Hiç Yiyecek Almadan, Kağnılara Yüklenmiş Mermi Kutuları Üzerine Oturarak Yola Çıktık. Yakın Tarihimizin Tanığı… Gazi Paşa Geldi, Tam Önümde Durdu. Gözlerine Bakmak İstedim, Bakamadım. Zaten Hiç Kimse Bakamazdı. Her İki Erzincanlıdan Birinin Öldüğü Büyük Depremin Mağduru… Yalnız Olsaydım Herhâlde Evi Bulamazdım. Kararlı Bir Asker… Harp Vardı Ama Durum Henüz Kurtlu Fasulye Yiyecek Kadar Da Kötü Değildi. “Dökün!” Dedim. Parlak Bir Akademisyen… Mit (Massachusetts İnstitute Of Technology) De Doktora Yapmaya Gönderiliyordum. Ben Pek Hevesli Değildim… Ülkesi İçi Çalışan Bir Aydın… Amerika’Da Resmî Olmasa Da İlk Türk Okulunu Açtım. Çocuklara Türkçe, Tarih, Din Dersi Ve Halk Oyunları Öğrettim. Ve Ölene Kadar Gizlediği Bir Aşkın Kahramanı…Enin Ülkenle Bağlarımın Devam Etmesinden Mutlu Olacağım. Çünkü Kalbimin Yarisi Oradadır.