Karagöz ile Hacivat

Onlar Hep Güldürdüler. Yazıldılar, Anlatıldılar, Oynatıldılar; Okundular, Bilindiler, İzlendiler.Kim Bilir Belki Sonsuza Kadar Neşe İçinde Yaşayacaklar; Belki De Sonsuzluğu Şimdiden Buldularher Hikâyeleri Anlatıldı. Bir Tanesi Hariç. Çünkü Bilinmiyordu. Onu Da Yüzlerce Yıl Sonra Bir Yazar, Sonsuzluktan Rüyasında Kaptığı Parçayla Bizlere Sundu.Hem Hepsi Gerçekti Hem Hepsi Hayaldi.Artık Şaka Yoktur. Artık Latife Yoktur. Karagöz Geçemedi Kadı’Dan. Hacivat Geçemedi Dostundan. Açılan Kapı, Onlar İçin Cihanın İkinci Kapısı Oldu. Ellerini Kollarını Bağlayıp Meydana Götürdüler İki Efsaneyi. Kütüğe Koydular Şakacı Kelleleri. Son Dileklerini Sordular. ‘Görmesinler,’ Dedi Hacivat, ‘Görmesinler,’ Dedi Karagöz, ‘Önümüze Perde Çekin.’ Çektiler Perdeyi Amma Perde Tül... İki Gövde İki Gölge Belirdi. İki Elle İki Kelle Kesildi. Lakin İnat Etmişlerdi Bir Defa... Ve Sonsuza Dek Yaşadılar.