Karşılıksız Bir Gönüllü Yolculuğu

Toplumda Maddeye Verilen Önem, Şana, Şöhrete, Mala, Mülke Duyulan Bağımlılık Her Gün Biraz Daha Artıyor. Sahip Olma Ve Sahip Olduklarını Koruma Arzusu İnsanları Hasisleştiriyor; Verme, Sevme, Paylaşma Duygusundan Uzaklaştırıyor. İnsanlar Her Verdiklerinden; Sevgilerinden, Saygılarından, Şefkatlerinden, Merhametlerinden Karşılık Bekler Duruma Geliyorlar...Oysaki İnsanın İnsan Olabilmesi İçin Kendi Özüne Dönebilmesi, İnsanî Niteliklerini Geliştirmesi, Sevgide, Şefkat Ve Merhamette Su Gibi Esirgemez Olması Gerekir. Çok Varlıklı, Şanlı, Şöhretli İnsanlar Tanırım, Acılar İçinde Kıvranırlar. Alarak Mutlu Olana Hiç Rastlamadım. Hele Sevgiyi Yalnızca Dilde Dolaştırıp Hizmete Dönüştürmeyenlerin Mutsuzluktan Öte İnandırıcılıktan Da Uzak, İtibarsız Yaşadıklarını Gördüm.Maddi, Manevi Daha Çok Kazanmanın Ve Berekete Kavuşmanın, Mutlu, İtibarlı, Coşkulu Ve Sevinçli Yaşamanın Tek Yolu Koşulsuz Sevmek, Karşılıksız Vermektir.Bir Türk Atasözü, "Gönlün Sevgisi, Elin Vergisidir" Der. Gönüllülük, Akılla Gönlü, Sevgiyle Eli Birleştirmek, Şefkati, Merhameti, Elin Ve Gönlün Sıcaklığını En Yakınlarımızdan Başlayarak Başka İnsanlara Ulaştırmaktır.Kitapta, Bir Gönüllü Olabilme Yolunda 35 Yılda Gerçekleştirmeye Çalıştığım Projeleri Ve Karşılaştığım Olayları Yazdım. Sonuçta, Bir Tek Kardeşimde Bile Gönüllülük Arzusunu Uyandırabilsem Ve Onun Gönüllülük Yoluna Katılmasına Neden Olabilsem Sevinçlerin En Yücesini Yaşarım Ve "Kitap Hedefine Ulaştı" Derim.