Kavgam

Hayatımda İlk Defa 11 Yaşında Muhalefete Geçtim. Babam, Benimle İlgili Plânlarını Uygulamaya Geçirmek Hususunda Ne Kadar İnatçı İse, Ben De Hiçbir Fayda Beklemediğim Bir İdeali Reddetme Konusunda En Az Onun Kadar Kararlıydım.Memur Olmak İstemiyordum.Ne Verilen Öğütler, Ne De Sert Konuşmalar Direncimi Kırabildi. Memur Olmak İstemiyorum. Hayır, Olmayacağım İşte!Babamın Beni Memur Yapma Tasarıları Sadece Memuriyete Karşı Prensipte Duyduğum Nefret İle Çatışmaya Devam Ettiği Sürece, Bu Anlaşmazlığa Katlanmak Mümkündü. Kişisel Düşüncelerimi Bir Noktaya Kadar Kendime Saklayabilir Böylece Sürekli Bir Huzursuzluğa Meydan Vermeyebilirdim. Ancak Babamın Planı Kafamdaki Bir Başka Tasarı İle Tokuştuğu Zaman, Mesele Hassaslaşıyordu. O Zaman On İki Yaşındaydım. Bir Gün Ressam Olmam Gerektiğine Hükmettim. Desen Yapmaktaki Kabiliyetim Tartışılmazdı. Hatta Babamın Beni Reaschule’Ye Gönderme Sebeplerinden Birisi De Buydu. Ne Var Ki Babam Bu Kabiliyetimi Ressam Olacak Kadar Geliştirebileceğimi Hiç Düşünmemişti. Babamın Çok Benimsediği Fikrini Kabul Etme Hususunda, Ben Yine Karşı Durunca, İlk Defa Ne Olmak İstediğimi Sordu. Anında Verdiğim Cevap Karşısında Babam Adeta Küçük Dilini Yuttu. Ressam Mı? Diyebildi.