Kayıp Çocuklar

Kayip Çocuklar Bu Sabah Okula Yalnız Başıma Giderken Tedirgindim. Ayakkabılarımı Ağır Ağır Giydim. Benimle Okula Gelen Olur Mu Diye Biraz Ağırdan Aldım. Korkuyordum. Evle Okul Arasındaki Mesafe Üç Yüz Metre Civarındaydı. Şüpheler Beynimi Yangın Yerine Çevirdi. “Ya Beni Kaçırırlarsa! Ya Kaçırıp Dilenci Yaparlarsa! Ya Kaçırıp Öldürürlerse!” Gibi Korku Alevleri Beynimin İçini Yalayıp Geçti. Dün Akşam İzlediğim Haberden Sonra Gecem Kâbuslarla Boğuşmakla Geçti. Dokuz Yaşında Kaçırılıp Öldürülen Bir Çocuğun Haberini İzlemiştim. Kendim Kaçırılmışım Gibi İçim Ürperdi. Korkudan Oturduğum Yerden Kımıldayamıyor, Yutkunamıyordum. Geceyi Sabaha Kadar Korku İçinde Yarı Uykulu, Yarı Uyanık Geçirdim. İstemeye İstemeye Okula Gitmek İçin Evin Kapısını Açtığımda Bir Ses, “Beni Bekle, Beraber Okula Gidelim!” Dedi. Sese Doğru Döndüm; Babamdı…