Kırmızı Kar

Şubat Ayının Henüz Başıydı. İnsanlar Yüzyıllar Boyunca Konuşulacak Büyük Bir Acıyı, Dondurucu Bir Soğuğu Ve Enselerinden Girip Bütün Vücutlarına Yayılan O Korkuyu Aynı Anda Yaşıyorlardı. O Gece Yerin Altı, Hıncını Yerin Üstünden Çıkarmaya Başlamıştı. Her Haneden Kopup Toprağa Düşen Bir Yan, Sokaklarda Yaşam İle Boş Vermişlik Arasında Gidip Gelen Zamanlar Yaşanıyordu. Şehirde; Kargaşa, Umut Ve Yaşam Aynı Anda Ve Aynı Yerde Filizleniyor; Meydanlarda İnsanlığın İki Silueti Aynı Anda Dolaşıyordu. Kaos, İnsanı Kendisine Yabancılaştırıp Onu Bencil Haline Dönüştürüyordu. Sokağın Bir Tarafında İnsanlığın İlk Günden Beri Bencillikten Kopmayan Hali, Diğer Tarafında İse İnsanlığın İçinde Yer Edinen Vefakâr Hali Duruyordu. Bu İki Hal Aynı Sokakta, Aynı Anda Var Oluyordu. Hangi Hal Baskın Gelirse Diğer Hal Anlamsızlaşıyordu. Vefa İle Sevda, Beklentilerin Tükendiği Anda Kendine Döndü, Kadim Geçmişine Yaslanarak Sokaklarda Büyüyen Kifayetsizliğe Ve Karmaşaya Meydan Okudu. Zaten Hayatın İlk Harcı Da Vefa Ve Sevda Değil Miydi?