Koca Ren

Almanya’Da Bir İsçi Çocugudur Adem. Daha On Dördünde Dertlerin Altinda Ezilmis, Güzel Gözlü Bir Delikanlidir. Memleket Özlemi, Daha Dogrusu, Memlekette Kalan Sevdiklerinin Özlemi Yakar Yüregini. En Çok Da Daragacina Gönderilmek İstenen, Siyasi Suçlu Adnan Abi’Si İçin Yanar. Yetmezmis Gibi, Okulda Da İsler İyi Degildir. Ne Ögretmeni Sever Onu, Ne De Sira Arkadasi Melanie. Memleketteki O Zehir Gibi Çocuk Gitmis, Yerine Zayiflari İnci Gibi Dizen Adem Gelmistir. İçine Kapanir Günbegün. Biraz Açilsin, Sosyallessin Diye, Babasi Onu Kenan İsminde Bir Hemserisinin Yanina Katar. Saglam Pabuç Degildir Bu Genç Adam. Zaten Adem De Ondan Pek Hoslanmaz. Ama Kenan’İn Kendisiyle Birlikte Uçuruma Sürükledigi Kederli Güzel Gül İle Vicdanli Bir Genç Olan Cemal’E Hemen İsinir İçi. Günler İste Böyle Gelip Geçerken, Dertlerini Paylastigi Tek Bir Dostu Vardir Adem’İn: Ren Nehri. Firsat Buldukça Kiyisinda Uzun Uzun Yürüyüp, İçinde Ne Var Ne Yoksa Döker Nehre. Bir Gün Mutluluklarini Da Paylasabilmek Umuduyla…Fakir Baykurt Almanya’Da Kaleme Aldigi Duisburg Üçlemesinin Bu İkinci Kitabinda, Dizinin Diger Romanlari Yüksek Firinlar Ve Yarim Ekmek De Oldugu Gibi Yine İsçi Ailelerinin Sorunlarina Deginiyor. Ancak Bu Kez Sorunlari, Yine O Her Zamanki Sahici, Sicak Ve Buruk Bir Tat Birakan Üslubuyla, İkinci Kusagin Gözünden Anlatiyor.