Kornelyusun Ezgisi

Kâsemden Şarap Kadar Yaşam Dökülür Akıl Edip Dinleyene. Ait Değil Uçuşanlar Kafasını Gömene. İşte Bahar: Kargalar, Serçeler, Işıldayan Yıldızlar. Siyah Atlar, Nal Sesleri, Çığlıklar! Toz, Toprak, Ter İçinde Afyon Çizen Kadınlar. Bir Çay! İçinde Ufak Taşlar, Üstünden Aşan Çocuklar. Çıkılacak Ağaçlar, Söylenecek Türküler, Dinlenecek Masallar. Bir Dost Yârenliğinde, Bir Veli Huzurunda,Bir Kâtip Kaleminde Geçip Giden On Yıllar. Kâbuslar, Tatlı Rüyalar, Umutlar. Ses Ve Sessizlik İçinde Beyaz Duvarlar. Kırık Bir Kalem, Bozuk Mısralar, Uydurulmuş Yaşamlar... Sonra Bir Gün Her Şey Durdu. Çıt Çıkmıyordu. Sorularım Vardı Ama Yanıtsızdım Sessizlikte. Gözlerim Miydi Gören, Parmaklarım Mıydı Yazan? Peki Kimdi Konuşan, Neydi Söyleten? “Ben Neyim, Ben?” Yağmıştı Gökyüzü Yüzüme; “Bir ‘Şey’ Sonsuzsa O ‘Şey’ Dışında Bir ‘Şey’ Olma İhtimalin Yok. Ben Senim, Ben!” En İlkel İnançlarla En Basit Arzular, İnsan Zihninin Varabileceği En Aşkın, En İleri Sezgileri Ve En Yüce Kavramları İçinde Barındırır. Kornelyus’Un Ezgisi’Nin Yüz Yetmiş Yıla Yayılan, Yedi Ayrı Ülkede Geçen Ve On İki Ana Hikâyeden Oluşan Örgüsünde Bu Zıtlık Fazlasıyla Kullanılıyor. Kornelyus Bilinmezi Korkusuzca Sorgularken, Varlığın Ve Hiçliğin, Zihnin Ve İnancın Sınırlarında Dolaşıyor. Zerdüştîlikten İran’Daki Türk Varlığına Ve Türkiye’Deki Azınlıklar Meselesine, Derin Devletten Uyuşturucu Kaçakçılığına, Saykodeliklerle Hakikatin Eşiğindeki Gezinişlerden Aşkın Saf Hâline Ve En Sert Bdsm, Fetişizm Tecrübelerine Kadar Uzanan Bu Ezgi, Şair Filozof Vyasa’Nın Binlerce Yıl Önce Söylediği “Tanrı’Nın Ezgisi” İsimli Eserine Nazire Yaparcasına İnsanlığın Evrensel Diye Addettiği Tüm Kabul Edişlere Cesur Bir Meydan Okuyuş Niteliğinde.