Kuranı Kerimde Ehli Kitap İtikadi Açıdan Yahudilik ve Hıristiyanlık

Hakikatin Ve Kurtulusun, Herhangi Bir Kurumsal Dini Yapidan Ziyade “Gelenek, Dinlerin Askin Birligi, Diyalogu, Dini Çogulculuk Veya Mevhum Bir İnsanlik İdeali” Gibi “Kapsayici” Zeminlerde Aranmasi Gerektigine Dair Söylemler, Bati’Da Rönesans, Reform Ve Aydinlanma Sonrasi Süreçte, Tanri’Nin Ve Askin Dini Yapilarin İnsan Varolusundaki Ve Hayattaki Merkezî Mevkiini Kaybetmesi, Böylece Dinin İkinci Plana İtilerek Geriletilmesiyle Revaç Bulabilmistir. Bu Nedenle Bütün Bu Söylemleri, Dogrudan Veya Dolayli Olarak, “Tanri’Nin Ve Vahyin” Merkezde Oldugu Dinin Hakikat Zemini Yerine, “İnsanin Ve Aklin” Merkezde Oldugu Seküler Zemini İkame Etme İdeolojisiyle İrtibatlandirmak Mümkündür.Tarih Boyunca Hakikatin Ve Kurtulusun İslâm’A, Hz. Muhammed’İn Risâletiyle Birlikte De İslâm Ve İbrahim Milleti Üzere Olmanin Son Peygambere Ve Kitaba İman Etme Ve Tâbi Olma Sartina Baglandigi, Kur’Ân-İ Kerim’De Saglam Bir Temele Dayanmaktadir.Ehl-İ Kitabin İtikadina Ve İstikametine Dair Bir Arastirma Ve Tefekkür Ameliyesi, Çogu Zaman Anlasildigi Gibi, İlâhî Hükümler Açisindan Ötekilerin Durumu Hakkinda Deyim Yerindeyse “Ahkâm Kesmek”Ten İbaret Degildir. Öncelikle Yahudilerin Ve Hiristiyanlarin Allah’İn Dini Karsisindaki Tavirlarindan İbret Almak Suretiyle, Müslümanin Kendi İtikadinda Ve İstikametindeki Dogrulugunu Ve Sebatini Temin Etmeye Yönelik Olmalidir.Bu Arastirmada Çagimizda Tekrar Tartisma Konusu Yapilan Hakikatin Ve Kurtulusun Zemini Ve Ehl-İ Kitabin İtikadî Konumuna Dair Meseleler, Müslüman İlim Gelenegi, Sahâbenin Ve Hz. Peygamber’İn Anlayisi Zâviyesinden Kur’Ân-İ Kerim Çerçevesinde Ele Alinmaya Gayret Edilmistir.