Kurana İşari Yaklaşımlar

Tasavvufî Düşüncenin Bünyesinde Gelişen İşârî Tefsir Ekolü, Âyetleri Anlamada Lafızlara Bağlı Kalmayı Esas Olarak Görmekle Birlikte Keşfe Dayalı Bilgiden De Yararlanmışlardır. Bu Tefsir Ekolünün Temsilcileri Kur’An’In Sadece Lafızdan İbaret Olmadığını, O Lafızların İçerisinde Bazı Manaların Olduğunu, Bu Manalara İse İlimle Uğraşan Herkesin Vasıl Olamayacaklarını, Onlara Ulaşabilmek İçin İlmin Ötesinde Ayrıca Nefsin Bazı Tezkiyelerden Geçmesi Gerektiğini Savunmuşlardır. Bu Yolda “İnsanın Bildikleri İle Amel Ettiğinde Allah’In Ona Bilmediklerini Öğreteceği” İlkesini Kendilerine Rehber Edinmişlerdir. Onlar Kur’An’I Doğru Anlamak İçin Sarf-Nahiv Gibi Alet İlimlerinden Müteşekkil Olan Salt Bilgiyi Yeterli Görmemiş Bilginin Yanında Amel-İ Sâlihle Tezkiyeyi Nefsi De Esas Almışlardır. Hatta Ulaştıkları Bazı Bilgilerin Sadece Sâlih Amel İşlemekle Elde Edilebileceğini Savunmuşlar, Yüzeysel Olarak Bilgiye Sahip Olup Da Bildikleriyle Amel Etmeyen Kimse İle Amel Eden Kimsenin İlmî Seviyesinin Müsavi Olamayacağını Kabul Etmişlerdir.Bu Anlayışa Göre Kur’An Sadece Lafızdan İbaret Değildir. Onu Doğru Anlamak İçin De Sadece Akıl Ve Akılla Ulaşılan Bilgi Yeterli Değildir. Diğer Bir İfadeyle O Sadece Akılla Anlaşılan Bir Kitap Değildir. Onu Doğru Anlamak İçin Aklın Yanında Kalbin Bilgisine/Keşf Ve Müşahedesine De İhtiyaç Vardır. Zira Onun Lafzi Yönü Olduğu Gibi Lafızların Ötesinde Manevi Yönü De Vardır. Bu İtibarla Kur’An Hem Akla Hem De Kalbe Hitap Eden Bir Kitaptır. Onun Lafızları Akılla Anlaşılabilirken Manevi Boyutuna İse Ancak Kalp/Gönül İle Ulaşılabilmek Mümkündür.