Meddah ve Gerçekçi Halk Hikayeleri

14.Yy’Dan İtibaren Efsane, Menkıbe, Destan Gibi Türlerle Beslenip, Halk Kültürünün Pek Çok Öğesini İhtiva Eden Ve Zamanın Roman Ve Tiyatro İhtiyacını Karşılayan Bir Anlatım Türü Olan Meddah Hikayeleri, Türk Halk Edebiyatı Ve Kültürü İçinde Çok Önemli Bir Yere Sahiptir. Sözlü Halk Hikaye Anlatıcılığınınbir Türü Olan Bu Gelenek, Kökleri Orta Asya’Da Ozanların/Baksıların Destan Anlatıcılığından, Anadolu Âşık Hikayeleri Anlatımına İntikal Eden Köklü Bir Geleneğin Devamı Niteliğindedir.Tek Kişilik İcra Edilen Hikaye Anlatma Sanatı, Saray Ve Padişah Çevresinden Başlayıp, Gündelik Türk İçtimaî Hayatına Yayılarak, Hayatın Gerçeklerini, Aktörün (Meddah) Muhayyile Gücüyle Harmanlayarak, Dönemin Bilgi, Görgü,Zevk, İyilik, Kötülük, Aşk, Nefret, Dostluk, Yardımlaşma, Tecrübe Ve Davranış Gibi Unsurlarını Yansıtan Kültür Kaynaklarıdır.Seyirlik Halk Oyunlarının Ortak Unsurlarından Bir Bölümünü Hikayecilik Hünerlerine Katarak, Hikaye Anlatımını Tek Kişilik Oyun Niteliği Kazandıran Bu Sanatçıya «Meddah» Dendiği Gibi, Aynı Zamanda Sanatçının İcra Ettiği Oyunun Adına Da «Meddah» Denilir. 14. Ve 15.Yy’Lardan İtibaren Kabûl Görüp, 20.Yy’A Kadar Devam Eden Bu Geleneğin Bilinip, Tanınması Kültür Tarihimiz Açısından Olduğu Kadar, Çağdaş Türk Temaşa Sanatına Yeni Formlar Kazandırabileceği Yönünden De Önemli Olduğu Kanaatindeyiz.